In the United States, the Mafia makes witnesses disappear so they can’t testify in court. In Colombia, Pablo Escobar made the whole court disappear.
Het eerste seizoen van Narcos is een mengelmoes van intriges en sensatie die de kijker meeneemt in de vaak absurde wereld van dé drugskoning van de afgelopen decennia.
Je bent jong en je wilt wat
Narcos is het grootse en bizarre verhaal over de opkomst en ondergang van het Zuid-Amerikaanse drugsimperium waar de fameuze Pablo Escobar in de jaren ’80 met ijzeren vuist regeerde. De eerste aflevering laat zien hoe een jonge Pablo Escobar langzaam betrokken raakt bij de handel in Columbiaanse cocaïne, een drug die op dat moment in opkomst is. Escobar weet zichzelf al snel op te werken tot leider van een kartel. De vraag naar cocaïne vanuit de Verenigde Staten explodeert en Escobar profiteert vollop van alle rijkdom die daarmee gepaard gaat. Narcos is het verhaal van een man die zo belachelijk veel geld weet te verdienen dat hij zijn vrijheid probeert af te kopen, door een aanbod te doen om de staatsschuld van Colombia af te kopen. Escobar wordt zo rijk dat hij een vliegtuig moet aanschaffen dat vierentwintig uur per dag stapels met bankbiljetten rondvliegt omdat het geld té snel blijft binnenstromen. Het is ook een verhaal dat de kijker dwingt Wikipedia erbij te pakken, denkend dat deze mate van absurditeit wel erg onrealistisch wordt. Narcos lijkt soms een groots opgezette karikatuur van het verleden, maar het absurde is dat alles in de serie echt is gebeurd.
De wereld van Pablo Escobar
Met elke nieuwe aflevering wordt de kijker meer meegetrokken in de wereld van Escobar en zijn compagnons. De scènes waarin Escobar en zijn vrienden, die vaak tegelijkertijd zijn vijanden zijn, centraal staan, weten de spanning pas echt op te bouwen. De echte kracht van de serie zit uiteindelijk vooral in de prachtige Zuid-Amerikaanse enscenering, die vaak ondersteund wordt door toepasselijke Spaanse klanken, en de intrigerende manier waarop de relatief onbekende acteur Wagner Moura, Escobar tot leven weet te brengen als een tragische held. Dit alles weet de serie, ondanks de soms karikaturale verhaallijnen, een authenticiteit mee te geven die de kijker in zijn greep houdt. Moura, eigenlijk van Braziliaanse afkomst, heeft speciaal voor deze rol Spaans geleerd en brengt zijn karakter op een genuanceerde wijze tot leven. Een figuur als Escobar is gemakkelijk neer te zetten als een karikatuur, maar dit weet Moura te vermijden.
Het grootste nadeel van Narcos is dat er zoveel gebeurt in zo weinig tijd dat de serie af en toe nauwelijks bij te benen is. Colombiaanse politici en rechters worden uitgemoord en binnen het kartel vieren verraad en moord hoogtij. Anderhalve aflevering later is de kijker hiervan echter alweer een groot deel vergeten. De politieke moorden blijven elkaar namelijk in hoog tempo opvolgen. Een tweede zwaktepunt, dat grotendeels afhankelijk is van de mens- en diervriendelijkheid van de kijker, is de manier waarop zowel mensen als dieren op gruwelijke wijze hun einde vinden en de soms vrij expliciete manier waarop dit in beeld wordt gebracht. Ook dat is immers geoorloofd in de wereld van Pablo Escobar.
Aan het lijntje gehouden
Ondanks de mindere punten van de serie voelt de kijker na een aflevering of zes een sterke verwantschap met ‘Pablo’, met name door de sterke vertolking van Moura. Wat dit betreft past Narcos perfect binnen de trend van de ‘kwaadaardige protagonist’: een hoofdpersoon met dubieuze intenties waar kijkers zich toch massaal achter scharen. Deze band tussen de kijker en Escobar is uiteindelijk de beslissende factor die een absurd verhaal weet te vertalen in een aan de buis gekluisterde kijker. De kijker blijft Escobar tegen beter weten in tóch steunen. Een avond stappen met vrienden kan dan ook best worden afgezegd voor een afspraak met Pablo.