Let op: Spoilers!
Once upon a Time… in Hollywood (2019) is de negende speelfilm van Quentin Tarantino. De kijker wordt meegenomen naar de jaren ’60 waar Hollywood zijn hoogtijdagen beleeft en hippiecommunes als paddenstoelen uit de grond schieten.
Tekst: Max Roelofs
De film vertelt het verhaal van B-acteur Rick Dalton (gespeeld door Leonardo DiCaprio) en diens stuntman Cliff Booth (Brad Pitt). Dalton woont in Hollywood naast sterrenkoppel Roman Polanski (Rafal Zawierucha) en Sharon Tate (Margot Robbie), een belangrijk gegeven aangezien Sharon Tate in 1969 werd vermoord. Al snel wordt duidelijk dat de grote dagen van Dalton in de filmindustrie op zijn einde lopen, totdat Dalton ingaat op het aanbod in een spaghettiwestern (een western afkomstig uit Italië) mee te spelen.
Tarantino als merk
Er zijn maar weinig regisseurs die het voor elkaar hebben gekregen: van hun naam een merk maken. Veelal wordt er naar Once upon a Time… in Hollywood verwezen als “De nieuwe film van Tarantino”. Wanneer de regisseur groter is dan de film, zegt dat veel over de regisseur. De naam Tarantino gaat gepaard met een verscheidenheid aan herkenbare stijlkenmerken die ook in deze film meer dan eens de kop op steken. Zo is er wederom plek voor Tarantino’s bekende “Red apple-sigaretten” en wordt de kijker een aantal keren op fetisjistische wijze geconfronteerd met vrouwenvoeten. De typische Tarantino dialogen en komische actiescènes zijn in Once upon a Time… in Hollywood zeker aanwezig, hoewel helaas spaarzamer dan in verschillende eerdere films. Naarmate de film verder vordert steken de genoemde kenmerken meer de kop op.
Sfeerimpressie boven verhaal
Het eerste deel van de film vindt bijna volledig plaats in Hollywood. Het is duidelijk dat Tarantino hier wil investeren in het goed in beeld brengen van de tijdgeest. Productiedruk, concurrentie tussen acteurs, kant-en-klaar decors, alles passeert de revue. Daarnaast zijn er ook nog eens tientallen referenties naar films uit de jaren ’50 en ’60 en zien we bijvoorbeeld een gevecht tussen Bruce Lee en Booth. Al met al wordt hier ongeveer 2 uur aan besteed. Dit is ook gelijk een van de problemen van Once upon a Time… in Hollywood: hoewel het een prachtige sfeerimpressie van Hollywood geeft, weet het de aandacht van de kijker in deze fase niet altijd te behouden.
Alle hoogte- en dieptepunten van Daltons filmcarrière komen langs, en de bijzondere band met stuntman Booth komt veelvuldig aan de orde. Kenmerkend voor de steeds meer in slop rakende carrière van Dalton is een scène waarin een kind–acteur hem vertelt hoe ze er voor zorgt optimaal te kunnen presteren op de filmset; Dalton presteert al lang niet meer optimaal en barst in tranen uit. Het is voor de kijker wachten op het moment dat Dalton er dan ook daadwerkelijk voor kiest om zijn carrière tijdelijk naar Italië te verleggen. Hiermee kiest Tarantino er voor een nieuwe weg in te slaan. Waar hij in zijn eerdere films regelmatig sprongen maakte in de tijd, verloopt Once upon a Time… in Hollywood geheel chronologisch.
Een nieuw stijlelement
Nadat Dalton veel geld verdiend heeft in Italië, keert hij terug naar Hollywood. We zien nu hoe één van de hippiecommunes, die overigens sterk doet denken aan de sekte van Charles Manson, besluit Dalton en Booth te willen liquideren. Op deze manier geeft Tarantino een opvallende twist aan historische feiten. Sharon Tate werd 9 augustus 1969 vermoord door leden van de sekte van Charles Manson, echter niet in het universum van Tarantino. Als toeschouwer denk je de afloop van het verhaal te kennen, alleen voert Tarantino dit net iets anders uit. Een aanpak die Tarantino-kenners zich misschien herinneren van Inglorious Bastards (2009). Het lijkt daarmee dan ook alsof Tarantino met het negeren van historische feiten een nieuw stijlkenmerk wil introduceren, hier echter een dubieuze keuze. In de laatstgenoemde film draait het plot om het voorbereiden van een aanslag op Adolf Hitler en consorten. Ook in die film worden bepaalde geschiedkundige gebeurtenissen anders weergegeven. De vork steekt bij Once upon a Time… in Hollywood echter anders in de steel. Veelvuldig vraagt men zich af hoe het verhaal van Dalton en Booth wordt verweven in de geschiedkundige feiten. Het verhaal is hier namelijk veel dunner dan in Inglorious Bastards. De keuze van Tarantino om de moord op Sharon Tate niet te laten plaatsvinden voelt hierdoor als een gemakkelijke uitweg: een manier om het verhaal van Dalton en Booth toch enige relevantie te geven.
Once upon a Time… in Hollywood is er wel in geslaagd een kleine drie uur te vermaken en te boeien. Hier tegenover staan het niet al te uitgebreide verhaal en het dubieuze einde, waar men een kritische kanttekening bij kan plaatsen. Toch zou “De nieuwe film van Tarantino” niet overgeslagen moeten worden, daar het een mooie illustratie geeft van de cultuur die in Hollywood heerste in de jaren ’60.