Home CultuurANS kijkt ANS kijkt: The Invisible Guest (2016)

ANS kijkt: The Invisible Guest (2016)

door Redactie

‘Elk verhaal kent twee gezichten. De waarheid kent er maar een.’ Contratiempo of The Invisible Guest is een film van vorig jaar, geregisseerd door Oriol Paulo (ook wel bekend van El Cuerpo en The Body). Het is een soort kruising tussen een locked-room mystery en een whodunnit. In een afgesloten hotelkamer liggen een lijk en een bewusteloze man. Deze man, een jonge entrepreneur, heeft minder dan drie uur de tijd om zijn onschuld in de moord op zijn minnares te bewijzen met behulp van een juridisch specialiste en zijn advocaat. Naarmate de tijd meer dringt wordt alles steeds hectischer en stapelen de plotwendingen zich alsmaar op, om uiteindelijk tot een onverwachte climax te komen.

Tekst: Pam Oostwouder

Onzichtbare dader
De succesvolle zakenman Adrián Doria (gespeeld door Mario Casas, in de Spaanse filmwereld bekend van films als Three Steps Above Heaven en Palm Trees in the Snow) wordt op een dag wakker in zijn hotelkamer. Daar vindt hij het lijk van zijn minnares, Laura Vidal (Bárbara Lennie), met zijn bankbiljetten bestrooid. Verward en vol zielenleed snelt hij naar haar toe en houdt haar in zijn armen terwijl een gealarmeerde politie de deur doorbreekt. Genadeloos wordt hij van de dode Laura weggetrokken en gearresteerd voor moord. Vanzelfsprekend is hij de eerste verdachte. De deur en alle ramen van de hotelkamer waren op slot en er was geen enkele andere mogelijkheid om de kamer uit te zijn gekomen. Doria houdt echter vast aan zijn onschuld en huurt de prestigieuze advocaat Félix Leiva (Francesc Orella) in. Félix betrekt de gerenommeerde advocate en silver-vixen Virginia Goodman (Ana Wagener), die de klus ondanks haar pensioen aanneemt om met deze moeilijke zaak nog één keer haar kwaliteiten te bewijzen. Terwijl Félix elders een zaak afhandelt komt Goodman bij een afspraak met Doria met het verontrustende nieuws dat een nieuwe getuige zich heeft gemeld. Hierdoor zou de rechter de zitting wellicht diezelfde avond nog willen houden. Ze hebben nu drie uur de tijd om Doria’s verklaring voor de laatste keer volledig te doorlopen om die van alle gaten te ontdoen en van alle details te voorzien.

Devil in the details
De details. Dat is waar het allemaal om draait in deze film. Goodman herhaalt het diverse malen, maar ook de kijker doet er goed aan op te letten. Sowieso moet je je aandacht er goed bijhouden omdat het rappe Spaans anders aan je voorbij raast. Zeker in het begin is het zaak niet met je ogen te knipperen of te niezen. Gelukkig is het plot van de film boeiend en is de spanning tussen de personages zelf ook regelmatig intens. De muziek is bovendien sterk en aangrijpend genoeg om je erbij te houden. Een in eerste instantie verrassend strategisch spel van wisselende perspectieven en mogelijke scenario’s bouwt de spanning sterk op. Dit is geen film om bij weg te dommelen, maar om met volle aandacht mee te denken over wat er gebeurd zou kunnen zijn en, bovenal, wat waar en wat niet waar is.

Het schakelen tussen het heden en het verleden, in de vorm van flashbacks, leugens en theorieën, verloopt soepel. De scènes wisselen elkaar op logische wijze af en het contrast tussen de sfeer van het chique en gepolijste urbane in het heden en de kille rurale omgeving van de flashbacks is dankzij goede montage mooi verwerkt. De acteurs zijn overtuigend en vooral Wagener is ijzersterk in haar rol als de doortastende Virginia Goodman.

Spannend op z’n Spaans
De originele Spaanse titel Contratiempo laat zich letterlijk vertalen als ’tegen de tijd’ wat veel toepasselijker is voor de film dan de Engelse titel. De hoofdpersonages houden immers een race tegen de tijd, terwijl ze terug in de tijd gaan om de waarheid te achterhalen. Hoe verder de film vordert, hoe meer de aap uit de mouw komt. Niets is wat het lijkt en de ene plottwist volgt de andere snel op. Wat heeft een dodelijk ongeluk te maken met de moord op Laura Vidal? Wie is de geheimzinnige getuige? Wie zit er achter de chantage? Als er iets negatiefs over de film te vertellen valt, is het dat de focus heel erg ligt op de sluw- en slimheid van de film. Dit gaat een klein beetje ten koste van de psychologische diepgang. Door sommige kijkers kunnen de wendingen misschien als ongeloofwaardig worden beschouwd, door andere juist als intrigerend.

Uiteindelijk zijn 106 minuten ruim voldoende om het verhaal te vertellen. Al zal het einde je verbijsterd doen staan en laten nadenken op die bekende ‘hoe kon ik dat niet zien’-manier. Het valt dan ook zeker aan te raden om de film nog een tweede keer te kijken. Hij staat op Netflix en is dus zo beschikbaar. Het is een intense en spannende film die je op het puntje van je stoel zet en je brein nog lang na de film aan het werk zal houden.

Laat een reactie achter

Gerelateerde artikelen