Stel je voor dat alles om je heen, dat je kent en dat je lief is één strook aan traditie is. De liedjes die je zingt, de dagen die je viert, het eten dat je eet. Allemaal gestoeld op tradities waar de Duivel onderdeel van is. De Duivel die om de hoek woont, zich in holen verschuilt in de winter en zich te goed doet aan alles wat beweegt in de zomer. Hij beheerst het weer in de meest extreme omstandigheden en dwingt de mensen tot gehardheid in doen en laten. Hij test ze en speelt met hun levens. Maar dat alles is een mythe, dat kan niet waar zijn. Toch?

Tekst: Karlijn van Brakel

Duivelsdag is het tweede boek van schrijver Andrew Michael Hurley die in 2014 debuteerde met The Loney, waarvan al snel een herdruk kwam en dat later zelfs in meer dan twintig landen werd verkocht. In 2016 werd het boek bekroond met de Book of the Year-prijs en daarnaast won het de Costa Best First Novel Award. Een veelbelovend vooruitzicht dus voor zijn tweede boek. Duivelsdag is een sinister boek dat laat zien waartoe mensen in staat zijn betreft familie, traditie en eigendom. Waar verhalen van vroeger toch meer zijn dan sprookjes of bangmakerij.

Nog één hoofdstuk
Duivelsdag is een horror waarin de hoofdpersoon John Pentecost elk jaar terug gaat naar zijn geboortestreek om de schapen binnen te halen. Deze keer heeft hij zijn pasgetrouwde zwangere vrouw bij zich. Ze kan maar moeilijk wennen in de met traditie doordrenkte streek. De meest obscure tradities komen naar voren en ook de houding van de mensen in het gebied de Endlands is opzienbarend. Opmerkelijk is dat het boek geen hoofdstukken heeft. De auteur heeft gekozen voor delen met de titels die gekenmerkt worden door wat er besproken wordt in dat gedeelte. Het begint met ‘de Grote Sneeuwstorm’, waardoor al meteen de interesse wordt geprikkeld. Maar dankzij de lange beschrijvingen in het volgende deel over het gebied van de Endlands is het erg lastig om doorheen te komen. De vele namen die erin spelen, zowel in het heden als in het verleden maken het haast nodig om een stamboom of indeling van de mensen in het gebied te hebben.

‘Maar een boer in de Endlands was nooit meer dan een beheerder. Niets was ooit iemands bezit, het moest altijd worden doorgegeven.’

Op en neer springende tijdlijnen
Het verhaal wordt verteld door de ogen van John Pentecost. Op het ene moment vertelt hij over het jagen met zijn zoon Adam, het andere moment zijn we in de tijdlijn van 11 jaar geleden en even later gaan we terug naar de tijd dat John 11 jaar was. Door deze op en neer gaande tijdlijnen is het boek soms lastig te volgen. Wel zijn bepaalde koppelingen door de sprongen in de tijd gemakkelijker te leggen. Ook de verhalen die John aan de lezer verteld als achtergrondinformatie over zijn schaaphoedende voorouders, de stichters van de lokale fabriek of de man die de kerk heropbouwde nadat de monniken de Endlands hadden verlaten helpen bij de beeldvorming over het gebied waar het zich afspeelt en wat soort mensen er wonen.

Lastige struikelblokken
Ook al gaat de snelheid door de vele beschrijvingen na het eerste deel sterk achteruit en zul je de drang hebben om het boek weg te leggen, door telkens een klein tipje van de sluier op te tillen creëert Hurley nieuwsgierigheid bij zijn lezers en zet hij ze aan het denken. Wat als deze persoon nu daar mee bezig was? Is dat echt gebeurd of is dat een illusie geweest? Naast de lange beschrijvingen zijn ook de hoeveelheid namen een struikelblok om door het verhaal heen te komen. Het is dan wel een hulp als beeldvorming, maar ondertussen is het een komen en gaan van personages die niet altijd even belangrijk zijn voor het verhaal. Het inpassen van de namen gaat gepaard met de kaart van het gebied, de Endlands en van de woeste gronden, Underclough. Wel is het besef van het geheel is soms ver te zoeken. Dit maakt het moeilijk om lekker door te lezen en je helemaal het verhaal te laten zuigen.

‘Tik-tak, tik-tak,’ zei Grace. ‘Je maakte je zorgen, of niet?’ ‘Pardon?’ ‘Dat het te laat zou zijn.’

Ontwikkeling van de personages
Het is verbazingwekkend hoe statisch of juist veranderlijk de personages in het boek zijn. Waar John door het boek heen als ik-verteller een vrij constante blijft en blijft drammen op zijn terugkeer naar zijn geboortestreek, maakt zijn vader een verandering door: van norse middelbare man tot een man die veel te lijden heeft onder het harde leven in de streek en dit probeert te onderdrukken met een grote dosis sigaretten.

Met de Duivel op de loer en de gierende wind door je haar geeft Hurley een sterk visueel beeld over de streek. Desondanks valt de spanningsboog tegen en had er meer actie en spanning in gemogen. Een kleine waarschuwing op het einde: kijk uit waar je loopt en wie je tegenkomt, de Duivel kan zo op je overspringen.

Stel je voor dat alles om je heen, dat je kent en dat je lief is één strook aan traditie is. De liedjes die je zingt, de dagen die je viert, het eten dat je eet. Allemaal gestoeld op tradities waar de Duivel onderdeel van is. De Duivel die om de hoek woont, zich in holen verschuilt in de winter en zich te goed doet aan alles wat beweegt in de zomer. Hij beheerst het weer in de meest extreme omstandigheden en dwingt de mensen tot gehardheid in doen en laten. Hij test ze en speelt met hun levens. Maar dat alles is een mythe, dat kan niet waar zijn. Toch?

Tekst: Karlijn van Brakel

Duivelsdag is het tweede boek van schrijver Andrew Michael Hurley die in 2014 debuteerde met The Loney, waarvan al snel een herdruk kwam en dat later zelfs in meer dan twintig landen werd verkocht. In 2016 werd het boek bekroond met de Book of the Year-prijs en daarnaast won het de Costa Best First Novel Award. Een veelbelovend vooruitzicht dus voor zijn tweede boek. Duivelsdag is een sinister boek dat laat zien waartoe mensen in staat zijn betreft familie, traditie en eigendom. Waar verhalen van vroeger toch meer zijn dan sprookjes of bangmakerij.

Nog één hoofdstuk
Duivelsdag is een horror waarin de hoofdpersoon John Pentecost elk jaar terug gaat naar zijn geboortestreek om de schapen binnen te halen. Deze keer heeft hij zijn pasgetrouwde zwangere vrouw bij zich. Ze kan maar moeilijk wennen in de met traditie doordrenkte streek. De meest obscure tradities komen naar voren en ook de houding van de mensen in het gebied de Endlands is opzienbarend. Opmerkelijk is dat het boek geen hoofdstukken heeft. De auteur heeft gekozen voor delen met de titels die gekenmerkt worden door wat er besproken wordt in dat gedeelte. Het begint met ‘de Grote Sneeuwstorm’, waardoor al meteen de interesse wordt geprikkeld. Maar dankzij de lange beschrijvingen in het volgende deel over het gebied van de Endlands is het erg lastig om doorheen te komen. De vele namen die erin spelen, zowel in het heden als in het verleden maken het haast nodig om een stamboom of indeling van de mensen in het gebied te hebben.

‘Maar een boer in de Endlands was nooit meer dan een beheerder. Niets was ooit iemands bezit, het moest altijd worden doorgegeven.’

Op en neer springende tijdlijnen
Het verhaal wordt verteld door de ogen van John Pentecost. Op het ene moment vertelt hij over het jagen met zijn zoon Adam, het andere moment zijn we in de tijdlijn van 11 jaar geleden en even later gaan we terug naar de tijd dat John 11 jaar was. Door deze op en neer gaande tijdlijnen is het boek soms lastig te volgen. Wel zijn bepaalde koppelingen door de sprongen in de tijd gemakkelijker te leggen. Ook de verhalen die John aan de lezer verteld als achtergrondinformatie over zijn schaaphoedende voorouders, de stichters van de lokale fabriek of de man die de kerk heropbouwde nadat de monniken de Endlands hadden verlaten helpen bij de beeldvorming over het gebied waar het zich afspeelt en wat soort mensen er wonen.

Lastige struikelblokken
Ook al gaat de snelheid door de vele beschrijvingen na het eerste deel sterk achteruit en zul je de drang hebben om het boek weg te leggen, door telkens een klein tipje van de sluier op te tillen creëert Hurley nieuwsgierigheid bij zijn lezers en zet hij ze aan het denken. Wat als deze persoon nu daar mee bezig was? Is dat echt gebeurd of is dat een illusie geweest? Naast de lange beschrijvingen zijn ook de hoeveelheid namen een struikelblok om door het verhaal heen te komen. Het is dan wel een hulp als beeldvorming, maar ondertussen is het een komen en gaan van personages die niet altijd even belangrijk zijn voor het verhaal. Het inpassen van de namen gaat gepaard met de kaart van het gebied, de Endlands en van de woeste gronden, Underclough. Wel is het besef van het geheel is soms ver te zoeken. Dit maakt het moeilijk om lekker door te lezen en je helemaal het verhaal te laten zuigen.

‘Tik-tak, tik-tak,’ zei Grace. ‘Je maakte je zorgen, of niet?’ ‘Pardon?’ ‘Dat het te laat zou zijn.’

Ontwikkeling van de personages
Het is verbazingwekkend hoe statisch of juist veranderlijk de personages in het boek zijn. Waar John door het boek heen als ik-verteller een vrij constante blijft en blijft drammen op zijn terugkeer naar zijn geboortestreek, maakt zijn vader een verandering door: van norse middelbare man tot een man die veel te lijden heeft onder het harde leven in de streek en dit probeert te onderdrukken met een grote dosis sigaretten.

Met de Duivel op de loer en de gierende wind door je haar geeft Hurley een sterk visueel beeld over de streek. Desondanks valt de spanningsboog tegen en had er meer actie en spanning in gemogen. Een kleine waarschuwing op het einde: kijk uit waar je loopt en wie je tegenkomt, de Duivel kan zo op je overspringen.