Wat gebeurt er bij de familie Chabot achter gesloten deuren? In het boekenweekgeschenk van 2024 krijgen we een inkijkje in het leven van deze bekende familie.
Het boekenweekgeschenk van 2024 is geschreven door de familie Chabot. De Chabotten vormen een van de bekendste schrijversfamilies van Nederland. Het gezin bestaat uit vader Bart, moeder Yolanda en hun vier zoons Sebastiaan, Maurits, Splinter en Storm. De mannen van het gezin schrijven allemaal een eigen hoofdstuk en de teksten van moeder Yolanda, in de vorm van korte gesprekjes, staan tussen deze hoofdstukken in. Ook voor hond Bril is een plekje in het boek vrijgemaakt. Het officiële thema van de boekenweek was ‘bij ons in de familie’, waarna de Chabotten dit hebben uitgebreid met het thema ‘vergankelijkheid’.
Niet afgestemd?
De zoons maken in hun hoofdstukken allemaal hetzelfde punt: het ouder worden van hun ouders. Hierdoor is er sprake van herhaling. Zo maakt de oudste zoon, Sebastiaan, in zijn stuk gebruik van de vier seizoenen. Hij vergelijkt deze met de vergankelijkheid van het leven van zijn vader: beginnend bij de lente, waar hij in de bloei van zijn leven is, en eindigend in de winter, waar hij steeds verder achteruitgaat. Ook het hoofdstuk van de derde zoon, Splinter, sluit aan bij het verjaren van zijn ouders. Hij maakt duidelijk dat de vier jongens nu meer voor hun vader en moeder zorgen dan andersom.
Waar de zoons in herhaling vallen, lijken de ouders juist af te wijken van het thema. Dit lijkt erop te duiden dat ze elkaars verhalen niet hebben gelezen, alvorens ze begonnen met schrijven. Het stuk van vader Bart versterkt dit gevoel: hij schrijft over een familievakantie waar het in het vakantiehuis misschien wel of misschien niet spookte. Dit verhaal lijkt niet thuis te horen in het boek en sluit niet aan bij het thema vergankelijkheid dat de rest zo sterk aanvoert.
Ook de stukjes van moeder Yolanda sluiten niet aan bij het thema. Hoewel deze korte gesprekjes leuk zijn om te lezen en een huiselijk gevoel meegeven, zorgt het ervoor dat je als lezer heen en weer wordt geslingerd tussen verschillende verhalen. Hierdoor kan het moeilijker te volgen zijn. Vergankelijkheid komt in beide de verhalen van Bart en Yolanda niet naar voren. Het is dan ook de vraag of deze iets toevoegen aan het boek.
Idyllisch
Naar de buitenwereld toe zien ze eruit als het perfecte gezin, maar de vraag blijft of dit echt zo is. Het stuk van zoon Maurits maakt de lezer duidelijk dat de familie achter gesloten deuren leeft: er komen geen vrienden over de vloer. Het is speciaal om als lezer een inkijkje te krijgen in hun gezinsleven. Hij omschrijft het treffend: ‘Mijn familie is het mooist als niemand kijkt’. Ze portretteren zichzelf in het boek dan ook als een idyllisch gezinnetje. Niemand rept bijvoorbeeld over onenigheden of ruzies, waardoor de verhalen wat gemaakt overkomen. Alleen moeder Yolanda kaart dit kort aan. Zo schrijft ze met weinig woorden dat er op de eerste dag van de vakantie vaak ruzie is. Hieruit blijkt dat het in het leven van de Chabotten niet allemaal over rozen gaat.
Origineel
Het stuk van hond Bril springt er het meest uit. Hierin wordt het leven van de familie weergegeven vanuit zijn ogen. Dit maakt het origineel, omdat dit een ander perspectief biedt op hun leven als gezin. Bovendien ga je meeleven met het toenemende ouderdom van de viervoeter. Zo gaan zijn zintuigen flink achteruit, waardoor hij zijn baasjes niet meer goed kan zien en ruiken. Ook het leven van Bril is vergankelijk.
Al met al zijn de stukken individueel leuk om te lezen. Doordat ze in het boek daarentegen allemaal achter elkaar staan, wordt het te repetitief. Toch laten de verschillende perspectieven zien hoe het gezinsleven hen heeft gemaakt tot de personen die ze nu zijn. De boodschap is in ieder geval duidelijk: het leven gaat voorbij, je wordt ouder en je gezondheid gaat achteruit, maar gelukkig kun je nog vertrouwen op je geliefden.