Afgelopen december bracht Kid Cudi het langverwachte album Man on the Moon III: The Chosen uit. De Amerikaanse hiphopveteraan probeert met de tijd mee te gaan en laat voor het eerst een flinke trap-invloed horen. Cudi faalt erin om dit op een originele manier te doen, maar de plaat kent zeker wat hoogtepunten.
Kid Cudi is al jarenlang niet meer weg te denken uit de hiphopscene. Als een van de meest succesvolle artiesten van het afgelopen decennium en een pionier in de autotune heeft de 37-jarige Amerikaan een grote status bij veel nieuwe rappers en producers. Niet alle Kid Cudi-projecten, die zich vaak kenmerken door melodische hiphop met veel autotune, zijn echter even goed ontvangen. Platen als Indicud en Speedin’ Bullet 2 Heaven worden nog steeds terecht aangehaald als kolossale mislukkingen. Voorafgaand aan het uitkomen van Man on the Moon III: The Chosen was de verwachting dat deze plaat bij de betere helft van Kid Cudi’s discografie zou toebehoren. Het album sluit namelijk de Man on the Moon-trilogie af, waarvan de eerste twee albums het succes van Kid Cudi definieerden. Daarnaast werd zijn vorige album, KIDS SEE GHOSTS, dat hij samen met zijn oude beschermheer Kanye West maakte, met ongekende lof ontvangen. Helaas maakt het achttien nummers tellende Man on the Moon III: The Chosen deze verwachting niet waar.
Kid Scotti
Na een korte instrumentale introductie start het album met Tequila Shots, een catchy nummer met een duidelijk trap-smaakje. Zo bevat de track veel elementen van dit genre zoals luide kicks, creatieve hihats-ritmes en een harde 808 bas waarbij de synthesizers volop aanwezig zijn. Deze trap-invloed blijft niet bij een enkel nummer: de volledige eerste helft van het album staat vol met vergelijkbare beats. Hoewel de tracks goed zijn geproduceerd, klinkt het niet erg Cudi-achtig maar veel meer als de populaire rapper Travis Scott.
Thema’s als god, drugs en liefde worden oppervlakkig behandeld.
Dit hoeft geen probleem te zijn, artiesten inspireren elkaar namelijk constant. Zo is Travis Scotts uitbundige gebruik van autotune aangespoord door de vroegere Kid Cudi. Op Man on the Moon III: The Chosen gaat echter niet meer om een inspiratie: deze nummers klinken in hun volledigheid als een soort B-kant van Travis Scotts laatste album ASTROWORLD. Neem bijvoorbeeld de tracks She Knows This en Heaven On Earth. Beiden hebben de standaard trap-instrumentaties en met autotune doorspekte ad-libs, een soort korte kreten in hiphop. Hierdoor verwacht je elk moment een ‘It’s lit!‘, het handelsmerk van Travis Scott, te horen. Ook op tekstueel niveau neemt Cudi veel over van deze hiphopreus. Thema’s als god, drugs en liefde worden veelal behandeld op een vrij oppervlakkig manier. Hoewel Cudi niet bekend staat om zijn diepgang, bereikt hij hier wel een dieptepunt. Zeker tracks als Damaged, het zesde nummer van de plaat, demonstreren dit met nietszeggende teksten als ‘Yeah, I figured that I’m empty, but I’m on a rise (Yeah)‘. Al met al voelt de eerste helft van het album hierom nogal karakterloos en onorigineel.
Of toch Kid Cudi?
Na zeven nummers lijkt het album gelukkig van richting te veranderen. Met het nummer Show Out, dat samen met Skepta en Pop Smoke is gemaakt, worden zowel de beat als de teksten een stuk grimmiger. ‘Man down, roll up’ luidt het refrein en plotseling klinkt het of je midden in de Britse drillscene zit, waarbij thema’s als geweld en nihilisme centraal staan. Het nummer is opnieuw goed geproduceerd met frisse drums en psychedelische synthesizers, maar het klinkt niet eigen aan Cudi. Dit verandert echter met het volgende nummer Solo Dolo, pt. III. Hierop levert de artiest een prachtige zangpartij, die wordt gecomplimenteerd door zijn eigen achtergrondzang. De track voelt intiem wanneer Cudi met persoonlijke teksten als ‘Can’t hear me scream‘ toepasselijk zingt over zijn mentale gezondheid.
Cudi zingt op The Void een spacend refrein waar je wel een jointje bij zou kunnen opsteken.
Dit sentiment zet zich voort in de tweede helft van het album en straalt ook positieve boodschappen uit. Zo luidt het refrein op Sept. 16: ‘Life goes by, search for love, wherever it be‘, waarmee Cudi het belang van liefde benadrukt. Eindelijk komt de ware Kid Cudi bovendrijven: krachtige zang, persoonlijke teksten en mellow productie. Het album bereikt dan ook een absoluut hoogtepunt met het nummer The Void. Cudi zingt hier een spacend refrein waar je wel jointje bij zou kunnen opsteken. Ook steekt de artiest nog een hart onder de riem in de zachte outro: ‘It’s gon’ be okay, I promise you’. Deze belofte wordt helaas niet waargemaakt in de laatste kwart van het album. Zeker de track Rockstar Knights is een dieptepunt waar rapper Trippie Redd een, zelfs voor zijn standaard, erg zwak refrein levert in een al erg monotoon nummer.
Tweeledig
Over het algemeen is Man on the Moon III: The Chosen een rommelig album met een aantal hoogtepunten, maar helaas met nog meer dieptepunten. Zeker op de eerste helft is de originaliteit zowel instrumentaal als lyrisch ver te zoeken. Gelukkig lijkt Cudi weer terug in zijn element in de tweede helft. De trap-invloed verdwijnt hier en de instrumentatie wordt een stuk dromeriger. De Amerikaanse artiest levert hierbij een aantal persoonlijke teksten die worden ondersteund door mooie vocale harmonieën. Zo laat Kid Cudi zien dat hij nog veel te bieden heeft in de toekomst. In haar volledigheid is Man on the Moon III: The Chosen echter een tegenvaller.