Na 3 jaar radiostilte bracht de Nijmeegse Linde Schöne eind vorig jaar haar debuutalbum Nog Heel Even uit. Eerder bracht ze in 2016 de goed ontvangen EP Liefde van de Vloer uit, waarna ze optredens bij onder andere DWDD en 3FM deed. Haar muziek is duidelijk beïnvloed door de teksten uit de Nederlandse hiphopscene maar op haar nieuwste album gaat ze meer de popkant op. In het album bezingt ze het einde van haar relatie, waardoor ze van Amsterdam weer terug naar Nijmegen verhuisde.
Schöne opent het album met het nummer Nieuwe Leugens, dat gaat over het moment vlak voordat haar relatie uitgaat. Ze weet eigenlijk al dat de relatie niet gaat overleven, maar ze wil toch nog graag in de leugen geloven dat het nog goedkomt. Haar verbroken relatie komt vaak terug op het album: het ene moment bezingt ze dat ze zo van haar ex-vriend houdt en het andere moment bezaaid ze hem met wrok en haat. Je hoort hoe ze langzaam weer bovenop de relatie komt en zingt over hoe single zijn ook leuk kan zijn. De teksten over haar relatie beginnen halverwege het album wel te vervelen. De teksten zijn weinig vernieuwend en hebben geen diepgang. Een absoluut dieptepunt hierin is het slotnummer Boys. Teksten zoals ‘We gooien gang signs terwijl we zingen: ‘die boys komen wel weer’ zijn ronduit tenenkrommend. Het komt over als hip doen om het hip doen, als de docent die een aantal hippe woorden in een PowerPoint presentatie heeft gezet, maar hiermee totaal de afslag mist.
‘Schönes stem leidt telkens af van het geheel.’
Gebrekkige taal en slechte punchlines
Vanaf het eerste nummer valt Schönes bijzondere manier van zingen en articuleren op. Ze zingt met veel uitadem waardoor het haast klinkt alsof ze in de microfoon blaast. Haar stem klinkt ook wat dof, al kan dat ook komen doordat de muziek niet zo goed is gemixt. Het klinkt alsof ze een stemmetje opzet en dit maakt dat haar teksten minder oprecht overkomen. Ook articuleert ze niet volledig: woorden worden zelden in zijn volledigheid uitgesproken. Als rapper Boef aan de ene kant van het articuleer-spectrum zit, zit Schöne helemaal aan de andere kant. Hoewel de instrumentatie prima is gedaan, van de gebruikelijke singer-songwriter gitaar tot meer dromerige melodieën, leidt haar stem telkens af van het geheel.
‘De tweeledigheid op Ergens in mijn hoofd geeft een interessante twist.’
Ergens in mijn hoofd
Ergens in mijn hoofd, te vinden op het midden van het album, is wel de moeite waard. Schöne zingt op dit nummer met een aangename, ingetogen stem die prettig is om te beluisteren. De instrumentatie bestaat uit een kleine melodie die steeds aangevuld wordt met meer instrumenten. De instrumenten en haar stem gaan op dit nummer juist goed samen. De tekst is tweeledig op te vatten. Het nummer gaat namelijk zowel over haar relatie als over haar depressie, waarover ze vertelt met zinnen zoals ‘het was een slechte dag, maar die zijn er steeds wat vaker’. Het is een droevig nummer maar doordat de beat redelijk snel is en er steeds instrumenten worden toegevoegd doet het nummer dansbaar aan. Die continue tweeledigheid geeft het nummer een interessante twist, iets wat mist als geheel op de rest van het album.
Linde Schöne reist in haar album van Amsterdam naar Nijmegen en van relatie naar single zijn. Toch heeft deze reis een bijzonder saai album opgeleverd. De instrumentatie is prima te beluisteren maar haar lyrics en stem weten niet het hele album te boeien. Als Ergens in mijn hoofd als single was uitgebracht, had de luisteraar niks gemist.
