De Nijmeegse rapscene vierde eind jaren ’00 haar hoogtijdagen met formatie Zo Moeilijk. Daarna raakte de hiphop uit de Waalstad in de publieke vergetelheid. Een collectief van Nijmeegse artiesten bewees met het verzamelalbum Twenty four talents dat er anno 2020 nog talent in de plaatselijke scene te vinden is, al maken de rappers geen al te grote indruk.
Het album is de uitkomst van een samenwerkingsprogramma tussen poppodium Doornroosje en hiphopnetwerk Gelderland Renaissance. Al het Nijmeegse hiphoptalent dat volgens betrokken talentscouts de potentie had om door te groeien naar de nationale markt werd samengebracht om muziek te maken. Uiteindelijk hielden de tientallen artiesten die hieraan deelnamen een schrijversweekend waarin ze zowel samen als individueel songs schreven en opnamen. Veertien van de deelnemende artiesten bundelden hun beste nummers op de plaat Twenty Four Talents, die afgelopen zomer uitkwam.
In de club en aan het drillen
Op het album komen tal van hiphopstromingen voorbij, die de plaat uiteenlopend en divers maken. Zo vormt het dansbare Tom Ford, dat een typische clubbeat en een commerciële flow kent – het ritme waarin de rappers hun woorden uitspreken -, een groot contrast met het ruigere No Comedy. Daarop rijmen NSDTNF, DjaDja, Nfaly en Mo Sudan op een duistere drillbeat die zich kenmerkt door onheilspellende, nihilistische en lage tonen. Van een echte overgang tussen deze en de andere verschillende hiphopstijlen is geen sprake, waardoor de samenstelling van nummers niet als een samenhangend geheel overkomt en er geen rode draad in doorklinkt. Dit is logisch, gezien het feit dat het album in een weekend en door veel verschillende artiesten is geschreven. Het zorgt er echter wel voor dat de luisteraar niet de diepte in wordt meegenomen en de teksten en emoties minder doordringen.
‘Zelden verwonderen de flow en de rijmschema’s de luisteraar.’
Zo ook op No Comedy. Op dit zevende nummer van het album spreken de vier rappers over een gun dragen en een robbery plegen. Doorgaans komen de teksten van drillrappers door de agressievere intonatie overtuigend en indrukwekkend over, maar de Nijmeegse artiesten laten deze kans liggen. Hun flow is op No Comedy niet strak genoeg om de dreigende teksten kracht bij te zetten en binnen te laten komen bij de luisteraar.
Basisvaardigheden
Desalniettemin bezitten alle artiesten op het album de kwaliteit om op de beat te rappen. De Nijmeegse rappers tonen daarmee stuk voor stuk aan keurig te kunnen rappen en over talent te beschikken. Zelden zijn de flow en de rijmschema’s echter zo complex of vernieuwend dat de luisteraar verwonderd achterblijft. Dat wil niet zeggen dat de jonge artiesten geen potentie hebben. Ze hebben nog een lange weg voor zich en vervolgen hun carrière in ieder geval met een goede basis waar vanuit ze zich kunnen ontwikkelen.
‘Roni Gunna’s verhaal komt oprecht en ontroerend over.’
Roni Gunna maakt met Van Jou, waarop hij samenwerkt met zangeres Jahlynn, wel een blijvende indruk. Dit twaalfde afsluitende nummer verschilt met gevoeligere thematiek van de rest van het album, dat vooral om het leven in de drugscriminaliteit en de honger om geld te verdienen draait. In het eerste couplet van dit hoogtepunt op de plaat vertelt Roni Gunna over spanning in een eindigende relatie en gevoelensonderdrukking met middelen. De rapper weet zijn flow geleidelijk te versnellen en zijn stemgeluid steeds gehaaster te laten klinken, waardoor zijn verhaal oprecht en ontroerend overkomt.
Wat de toekomst moge brengen
Twenty Four Talents is een plaat die veel kanten van het hiphopspectrum toont. Een grote lijn zit er daardoor niet in. De veertien artiesten blazen de luisteraar niet omver met hun skills, maar ze beschikken wel degelijk over de vereiste vaardigheden van rap. De hiphopscene van Nijmegen heeft op dit album getoond nog steeds springlevend te zijn: hopelijk geeft de toekomst een indrukwekkendere invulling aan dat bestaan.