Het einde van de zomer nadert en regenwolken blokkeren het zonlicht. Gelukkig is er Allah-Las om je te redden van de opkomende herfstdepressie. Deze Amerikaanse indie/garage-band is ontstaan in 2008 en heeft inmiddels twee platen voortgebracht. Vandaag ligt het gelijknamige debuutalbum Allah-Las onder de loep.
Vertrouwd geluid
Het geluid van Allah-Las is heel kenmerkend. Opgewekte, vrolijke deuntjes kondigen telkens het begin van de nummers aan. Bij opener Catamaran is dat meteen hoorbaar. Snel krijg je het gevoel de intro’s van de nummers ooit al ergens gehoord te hebben. Dat betekent absoluut niet dat het hele album monotoon is en snel verveelt. De intro’s zijn absoluut gevarieerd, maar je krijgt er steeds hetzelfde gevoel bij: je wilt er op het strand naar luisteren met een biertje in de hand. Je drijft zonder moeite mee op de golvende muziek van deze plaat. Afsluiter Long Journey is daar het beste voorbeeld van. Bij vele – wellicht zelfs bij de meeste – bands moet je vaak wennen aan de muziek. Allah-Las voelt meteen vertrouwd; alsof je het al jaren luistert. De licht hese stem van zanger Miles Michaud zal weinig mensen tegenstaan.
Liefdesverdriet
In vergelijking met de vreugdevolle instrumentale klanken op het album, staan de vaak treurige teksten in sterk contrast. In Sandy, het zesde nummer op de plaat, zingt hij: ‘Remember when we were the best of friends. And you thought that we’d always be together. But things have changed. And some things can’t be undone. But that doesn’t mean it was all just a waste of time.’ Voor dit soort verbale inspiratie hoef je niet verder te kijken dan het gemiddelde liefdesliedje. Thema’s die terugkeren op het album zijn onder andere vrouwen, liefdesverdriet en vrijheid, vaak met opgeheven hoofd verwoord. Die simpele, standaardteksten in combinatie met de vrolijke gitaren geeft het album zijn charme. Bij Allah-Las gaat het bovenal om het geluid. Achter de schijnbaar simplistische muziek schuilt een groep muzikale genieën die ervoor hebben gezorgd dat het album zo catchy klinkt.
Geen poespas
Het album klinkt alsof het moeiteloos tot stand is gebracht. Allah-Las is verslavend, zonder poespas: de teksten zijn niet diepzinnig, instrumentaal is het niet ingewikkeld en de opstelling met één drummer, gitarist, basgitarist en een zanger/gitarist is klassiek. Dus geen poespas, geen gemaar: beluister Allah-Las als je die herfstdepressie voelt opkomen.