Iedereen heeft het waarschijnlijk weleens een keer ervaren; films die je zo raken dat je er spontaan kippenvel van krijgt. De film Into the Wild zo’n voorbeeld en niet alleen door het indrukwekkende waargebeurde verhaal, maar ook zeker door de prachtige, melancholische nummers van Eddie Vedder. Het is misschien wel één van de beste filmmuziek die er is geschreven.
Tekst: Karlijn van der Voort
Soundtrack
Muziek in een film kan net die extra dimensie geven dat de film een blijvende indruk bij je achterlaat. Waarschijnlijk moest regisseur Sean Penn daar ook zo over hebben gedacht nadat hij klaar was met de opnames van Into the Wild. Deze verfilming van het gelijknamige boek van Jon Krakauer is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van de avonturier Chris McCandless. De pas afgestuurde Chris, gespeeld door Emile Hirsch, is het materialistische leven zat en laat de ‘consumptiemaatschappij’ achter om in de wildernis van Alaska te overleven. Dit bijna epische drama had ook een aangrijpende soundtrack nodig en daarmee was Penn bij zijn goede vriend Eddie Vedder zeker aan het juiste adres.
Gouden bariton-stem
De meesten zullen Eddie Vedder kennen als de leadzanger en gitarist van Pearl Jam. Onder andere door zijn prachtige, kenmerkende warme en lage stemgeluid kan je vaak niet stoppen met luisteren naar nummers van deze wereldwijd succesvolle rockband. Samen met Pearl Jam heeft Vedder al vaker bijgedragen aan films door nummers te schrijven voor de soundtrack. Maar in 2007 schakelde Sean Penn de muzikale hulp in van alleen Eddie Vedder zelf om de gehele soundtrack samen te stellen. Vedder begon met schrijven nadat hij de ruwe versie van de film had gezien en het eindresultaat was een debuut solo album met in totaal elf korte nummers. De‘gouden bariton-stem’ van Vedder komt ontzettend goed naar voren en het heerlijke gitaarspel maakt dit album een genot om naar te luisteren. De bekendste nummers van het album zijn Society en Guaranteed, dit nummer won zelfs een Golden Globe.
Breekbare stem
In tegenstelling tot de albums van Pearl Jam waar vooral veel ruige rocknummers voorbij komen, is dit album kalm en ook de stem van Vedder klinkt rustiger en harmonieuzer. Het is net alsof hij zich ook even heeft teruggetrokken van alle hectiek en drukte, wat weer erg goed aansluit op de sfeer van de film. Ook als je de film niet gezien hebt, lukt het Vedder om je even volledig rustig en ontspannen te krijgen. Van de rauwheid van zijn stem moet je houden; voor sommigen kan het weleens vals overkomen, terwijl de ander zijn manier van zingen juist geweldig vindt omdat het niet altijd ‘perfect’ zuiver is. Deze ongepolijstheid en breekbaarheid brengt een bepaald gevoel over die je als luisteraar extra meetrekt in het nummer. Echter, er zijn ook twee nummers Tuolomne en The Wolf, waar niet veel zang in voorkomt. In The Wolf maakt Vedder alleen een soort hoog, huilend wolvengeluid en Tuolomne is zelfs helemaal instrumentaal. Dit maakt je er wel weer van bewust dat het album geschreven is voor een film, maar door de korte duur van de nummers is het niet storend. Bij de oplettende luisteraar zal Tuolomne ook bekend in de oren klinken. Het wereldwijd bekende nummer Just Breathe van Pearl Jam is namelijk gebaseerd op dit nummer.
Variatie op de gitaar
Aangezien de nummers pas geschreven zijn nadat Vedder de film daadwerkelijk gezien had, nemen de nummers je echt mee in de reis van McCandless. De eerste drie nummers van het album, Setting Forth, No Ceiling en Far Behind, betrekken je gelijk in het hoopvolle begin van de film. Setting Forth en No Ceiling beschrijven hoe de hoofdpersoon zijn besluit neemt om weg te gaan uit zijn huidige omgeving, om niet om te kijken en gewoon door te gaan. McCandless maakt in begin van zijn reis z’n volledige spaarrekening over naar een goed doel wat weer terugkomt in een zin uit Far Behind: ‘Empty pockets willallow a greater sense of wealth.’ Long Nights is vervolgens wat zwaarder en rustiger enis wat meer beladen. Juist met deze afwisseling van emoties in de nummers zorgt Vedder ervoor dat het album met alleen maar redelijk rustige nummers niet saai wordt om naar te luisteren. Daarnaast zijn de meeste nummers over het algemeen vrij kort, waardoor een nummer niet gaat vervelen. Alleen End of the Road kan wel als een beetje langdradig worden ervaren, aangezien er alleen in de eerste 40 seconden gezongen wordt.
Succesvol solo
Zijn rauwe stemgeluid en de bittere teksten zorgt ervoor dat Vedder de kijkers van de film kippenvel kan bezorgen, maar ook zonder de film gezien te hebben is het een heerlijk album. Het is vooral bijzonder hoe Vedder erin slaagt om de sfeer van de film over te brengen in zijn liedjes. Zelfs zonder de film gezien te hebben, waan je je even in een andere wereld. Niet de gehaaste wereld waarin van alles moet in een korte tijd, maar juist in een wereld waar je even niet hoeft na te denken en je alleen maar hoeft te luisteren naar die prachtige, zwoele stem. Hiermee bevestigt Eddie Vedder alleen maar meer wat een fenomenale zanger hij is. Met zijn unieke stemgeluid en muzikaliteit laat hij zien dat hij ook als soloartiest een ijzersterk album kan maken.