De Gentse jongens van Soulwax zijn terug van weggeweest. Hun eerste album in elf jaar is een complete soundtrack voor de Vlaamse film Belgica. Voor deze zestien nummers creëerde het duo vijftien fictieve bands met elk hun eigen naam, muziekstijl en achtergrond. Wat is hiervan het resultaat? Is Belgica een veelkleurig kroonjuweel, of moeten we spreken van een uit de hand gelopen experiment?
Bandverzinsels
Stiekem verzonnen de Vlaamse jongens al vaker nieuwe bands. De mannen van Soulwax – Stephen en David Dewaele – brachten eerder al muziek uit onder de pseudoniemen Samantha Fu en Kawazaki. Daarnaast zijn de broers Dewaele als dj-duo actief geweest onder verschillende namen, waaronder het huidige 2ManyDJs. Die liefde voor alter ego’s konden de heren prima kwijt in hun nieuwe album. Voor de Belgica-soundtrack bedachten ze muziekgroepen met namen als White Virgins, Light Bulb Matrix en Erasmus.
Het rauwe Gentse nachtleven
In de gelijknamige film, een rauwe productie over het Gentse nachtleven, spelen de fictieve bands van het album hun muziek live in het café van de hoofdrolspelers. De soundtrack heeft dus geen geringe rol in de film. Dat is welverdiend, want de broers van Soulwax hebben het project uiterst serieus genomen. Voor elke albumtrack nodigden ze een nieuwe gastartiest uit, schreven ze zelf de muziek, doken ze de studio in en voerden ze de boel live uit. Het resultaat is een album dat lijkt te lijden aan een multipele persoonlijkheidsstoornis, maar dan op een verdomd gave manier.
Pure gekkigheid
Ergens hadden we een dergelijke mikmak-release wel kunnen verwachten van deze Vlaamse alleskunstenaars. Punk, electrohouse, rock… de jongens van Soulwax waren al nergens vies van, dus waarom niet all the way gaan? Toch is een album als Belgica opmerkelijk, zelfs voor een kameleonband als Soulwax. Belgica is pure gekkigheid, met genres die variëren van synthpop tot punk en van 90’s disco tot reggae. Zoiets vergt toewijding en al helemaal als je voor ieder nummer een fictieve band uit de grond stampt.
De eerste drie nummers van het album – respectievelijk onder de pseudoniemen Charlotte, The Shitz en the Rubber Band – geven je al een aardig idee van het concept van de plaat. Je weet nauwelijks wat er gaande is als de pop-achtige synthklanken van Charlotte’s The Best Thing worden opgevolgd door de snoeiharde gitaren in How Long van The Shitz. De groovy disco jam van The Rubber Band’s Caoutchouc wrijft er vervolgens nog eens extra in dat je waarschijnlijk weinig samenhang gaat vinden tussen de nummers van Belgica.
Better not safe than sorry
Verrassend genoeg doet het album, ondanks de haast absurde diversiteit, niet gekunsteld aan. De zottekes van Soulwax weten precies hoe ver ze kunnen gaan als ze zich wagen aan nieuwe muziekstijlen. Neem het nummer Çölde Kutup Ayisi onder het pseudoniem Kursat 9000: een track met Turkse vocals en klanken die sterk doen denken aan Tarkans Kiss Kiss. Een parodie, zou je denken, maar dat is het geenszins: door de opzwepende beats en elektronische sounds heeft het nummer alsnog een Soulwax-feel.
De albumtracks met een electrohouse-sausje komen uiteindelijk het beste uit de verf. Dat is niet gek: de broers Dewaele hebben zich als 2ManyDJs al volledig bewezen als electrohouse-experts. Voor de trouwe fan is het wellicht jammer dat die herkenbare sound niet centraal staat op het album dat elf jaar op zich liet wachten. Maar laten we eerlijk zijn: voor een speelse groep als Soulwax zou het onlogisch zijn om op safe te spelen.