De sound of the sixties is springlevend in The Doors, het debuutalbum van de gelijknamige band uit Los Angeles. Vreemde doch vrolijke deuntjes, uitheemse instrumenten, extreem lange nummers met bizarre teksten: deze plaat staat bol van de psychedelische klanken die deuren naar andere werelden openen.
Unieke muziek
The Doors maakten muziek die dankzij het surrealistisch karakter perfect past binnen het genre van de psychedelische rock. Hun geluid is niet inwisselbaar voor die van een andere band uit de jaren 60. De sound die mensen vanaf dit album zouden horen ging de geschiedenis in als een fusie tussen rock, blues, klassiek en jazz. Opmerkelijk genoeg functioneerden de Amerikaanse rockers prima zonder basgitaar, met sterke baslijnen op het keyboard, getalenteerde gitaarriffs en zelfs orgelspel.
Dromerige diepten
Dankzij de diepe stem van de frontman Jim Morrison zijn de nummers van zijn muzikale groep overal herkenbaar. Zijn baritontonen klinken mysterieus, schreeuwerig, dromerig tegelijk en lijken meer te worden gezongen om een bepaalde stemming neer te zetten dan om mooi te klinken.
De teksten passen hier perfect bij. Officieel zouden alle bandleden aan alle songteksten hebben meegeschreven, maar Morrison’s poëtische invloeden zijn overduidelijk dominant. De zanger schreef als tiener al gedichten, publiceerde in 1969 zelfs twee bundels en improviseerde op het podium ook vaak met voordrachten van poezië. In de muziek sijpelt de dichterlijke, diepzinnige taal van deze man overduidelijk door. Je moet dan ook vaak meer dan één keer luisteren om te begrijpen wat er wordt gezongen. Wat bedoelen de Doors bijvoorbeeld met ‘The crystal ship is being filled/A thousand girls, a thousand thrills‘ in het nummer The Crystal Ship?
The End
Het is moeilijk om van een album als deze een nummer op één te zetten.Toch kun je niet ontkennen dat de laatste van de elf, in een verkorte versie met oerwoudgeluiden bekend uit de film Apocalypse Now (1979), eruit springt.The End is een twaalf minuten-durende, met rare teksten gevuld zangexperiment, waar na honderd keer luisteren nog steeds geen touw aan vast te knopen is. Morrison zei zelf over dit nummer:’Everytime I hear that song, it means something else to me.’ Dit is precies de charme van het nummer. Met de vervreemdende combinatie van rustige verzen en schreeuwtirades transporteren de Doors je aan het einde van hun album naar hun eigen unviersum. Je hoeft niet te begrijpen wat ‘weird scenes inside the gold mine’ zijn, maar emotioneel zul je ze zeker ervaren.