Home Cultuur [Gedicht] Cynisch leven in Ravenstein

[Gedicht] Cynisch leven in Ravenstein

door Redactie

Columnist Niek van Ansem vertelt in een gedicht over zijn moeilijke frustrerende zoektocht naar een kamer in Nijmegen.

Kamerjacht in Nijmegen: een bittere pil.
Wie zegt dat ik júllie als mijn huisgenoten wil?
Ik hoor het mezelf zeggen, zittend op jullie sofa
als ware ik jullie patiënt.
‘Wat is je liefste hobby? Wat is je dierbaarste talent?’
Wat gaat het je godverdomme aan? Wie wil het nou écht weten?
Want eer ik de drempel over ben, ben je mij allang vergeten.
Als ik niet diegene was die ik voor jullie had moeten zijn,
dan leg ik me wel neer bij het cynisch wonen in Ravenstein.

Of Dukenburg? Of Beuningen? – daar ooit van gehoord?
Het is er cynisch wonen, de dag kruipt er langzaam voort.
Daar zie ik mezelf leven; het zal er voelen als thuis zijn,
met de koeien als mijn publiek.
‘De naam is Niek van Ansem. Ik doe aan rockmuziek.’
De zin rolt als massa over mijn lippen, de woorden van een automaat.
Ik wens de wanhopige na mij ‘veel succes’ op dat ze vlotter praat.
Als ik niet diegene bleek, dan heeft het vast zo moeten zijn.
En dan ga ik wel cynisch wonen, ergens in Ravenstein.

En eerlijk gezegd, ben ik blij, want ik verlangde naar die rust.
Het onverschillige platteland dat me in een coma sust.
Voorbij zijn dan de dagen van de kille industrie.
‘t Was niet aan mij besteed.
‘Mijn naam? Die doet er niet toe! Vergeet maar hoe ik heet!’
Hoe vaak heb ik dat niet willen zeggen? En hoe vaak ben ik eerlijk geweest?
Hopelijk ben ik niet een van die mensen die je als open boeken leest.
Want als ik zo iemand was, dan zouden het tragische pagina’s zijn.
Over een kluizenaar die koos voor het cynisch leven in Ravenstein.

 

illustratie ravenstein 700x

Laat een reactie achter

Gerelateerde artikelen