Olaf
Lichtelijk gestrest loop ik doelloos heen en weer over de lege gangen. Verdorie, de drukker had een uur geleden de dozen al afgeleverd moeten hebben. Ik neem een gulzige slok koffie, maar deze is natuurlijk nog veel te heet. Verdomme. Ook dat nog. Terwijl ik vloekend de spetters van mijn kin veeg, hoor ik mijn naam galmen door de ruimte. Het hoofd van Maaike hangt uit de deur van ons kantoor.
‘Olaf? Wat doe je? De drukker belde net. De nieuwe nummers komen er nu aan, er waren wat problemen.’
Snel ga ik met mijn mouw langs mijn mond en sprint het kantoor in. ‘Dat zal tijd worden’.
Een klein kwartier later worden een voor een de kartonnen dozen onze ruimte ingeschoven. Ik zet wat krabbeltjes op een paar formulieren van de bezorger, stuur hem groetend de deur uit en haast me naar de pakketten. De rest van de redactie is intussen al bezig om de tape ongeduldig van de dozen af te pulken.
‘Hij is prachtig. Dat formaat is echt veel praktischer. Kijk die kleuren!’, roept Maaike wanneer ze een exemplaar heeft bemachtigd . ‘En hij heeft nietjes!’
Ik neem ook een nummer uit de doos, aai erover en glimlach ernaar. Glad. Stevig. Geen ruwe randjes meer. 
Met een plof beland ik in mijn bureaustoel, leg mijn voeten op het bureau en begin te lezen. Ik ben pas bij het voorwoord als Job zijn keel schraapt.
‘Jongens. Alleen de voorkant moest toch een geel vlak hebben?’, vraagt hij weifelend terwijl hij de omslag omhoog houdt. Alle achterkantjes van de nieuwe nummers, waar eigenlijk een zwarte advertentie had moeten staan, zijn bezaaid met gele vlekken.
Ineens begrijp ik wat de drukker met die ‘problemen’ bedoelde. Ik geef Rens een knikje, forceer een ernstig gezicht en sprint naar buiten in de hoop dat de bezorger nog niet is vertrokken.