Uit de allesomvattende brei van literaire werken een exemplaar kiezen voor in je boekenkast, is geen kattenpis. Daarom plaatsen ANS en het literair tijdschrift Op Ruwe Planken maandelijks aanraders voor leesvoer online. Deze maand is het de beurt aan Else Boer. Else is afgestudeerd letterkundige en schrijfster. Ze stond in de finale van Write Now! 2015 en schreef een verhaal dat verscheen in Op Ruwe Planken 15.
Teveel geluk (Too Much Happiness) – Alice Munro
Voordat ik veel met de trein ging, las ik eigenlijk nooit verhalenbundels. Nu zijn het mijn favoriete boeken om mee te nemen: binnen twintig of dertig minuten heb je een verhaal uit, geen gedoe met onthouden waar je was. De verhalen van Munro zijn mijn absolute favoriet. Misschien geen verrassing – ze heeft voor die verhalen immers de Nobelprijs gewonnen. Munro schrijft subtiel, zelfs over groteske onderwerpen. Ze laat je na afloop van een verhaal naar adem happend achter. In stomme verbazing, vol verwondering of ontroerd. Het leuke is dat haar verhalen alleen maar beter worden bij herlezing. Voortaan hoef je in de trein dus nog maar één boek mee te nemen.
Storing – Marga Minco
De meeste jonge lezers kennen de verhalen van Minco van de middelbare school: veel van haar verhalen hebben de perfecte lengte voor een toets Fictie. Dat ze je daarnaast nog dagen aan het denken kunnen zetten, daar hoor je minder scholieren over. De verhalen in Storing vallen in die categorie. Altijd wordt er gerefereerd aan de oorlog, maar vaak terloops, alsof het een bijzaak betreft. Juist die schijnbare luchtigheid maakt haar verhalen zo scherp: tragisch zonder ergens sentimenteel te worden. Bijvoorbeeld in het verhaal ‘Achter het schot’, waarin vier vriendinnen een kamer inrichten voor een onderduikster, maar haar nooit uitnodigen. Nauwkeurig verbindt Minco banaliteit en catastrofe. Ook lezen als je allang geen toetsen Fictie meer maakt dus.
One True Thing (De enige waarheid) – Anna Quindlen
Quindlen is in Nederland niet zo bekend. De enige reden dat ik wel wist wie ze was, is dat op het blog Brainpickings vaak naar haar verwezen wordt. Ik was benieuwd, speciaal naar De enige waarheid, maar kon het boek nergens vinden (als zelfs bol.com geen originelen meer aanbiedt, dan weet je dat het lastig wordt). Tot ik in een boekwinkel op de tweedehandsafdeling keek en daar een beduimeld exemplaar van De enige waarheid vond. Ik verwachtte er om eerlijk te zijn niet veel van, maar het boek liet me sprakeloos achter. Journaliste Ellen Gulden wordt verplicht haar zieke moeder te verzorgen, en wordt na diens dood beschuldigd van moord. Het einde van de proloog: ‘De waarheid is dat ik mijn moeder niet heb vermoord. Ik wilde alleen dat ik het gedaan had.’ Na deze zinnen leg je het boek niet meer weg.