‘We hebben ons best gedaan om het voorstel van tafel te vegen, maar dat mocht niet baten. Wie denkt hen literair eens even flink op hun plek te kunnen zetten?’ Triomfantelijk keek hij rond. Ik strekte mijn vingers boven mijn toetsenbord en probeerde me opnieuw te focussen. De stilte zou nog wel even duren.
‘Kom op jongens, ik weet dat een paar van jullie absoluut de kwaliteiten bezitten om SNUF keihard in de zeik te nemen. Emma? Karel? Eveline? Jaap?’ Hoopvol keek hij rond. Mijn rug kreeg ook een beurt, natuurlijk. Ik schudde kort mijn hoofd, waarbij het gewiebel van mijn knotje Willem genoeg op de hoogte stelde.
‘Ik zie het wel zitten, samen.’ Jaap knikte onze hoofdredacteur toe.
‘Mooi, dan kunnen we nu over naar de zaken die er écht toe doen,’ grijnsde Willem.
Onze zware houten redactietafel, op zichzelf een ton aan dierbare herinneringen, stond inmiddels in het midden van het verder kale grijze kantoor. Inspiratieloos was nog zacht uitgedrukt en de stank van nieuwigheid was niet te harden. Hoe konden we hier in hemelsnaam een puinhoop van maken? Alex Meijer-snelfiltermaling en de koffieautomaat, die ons slapeloze nachten vol tikkende vingers en vierkante ogen hadden bezorgd, waren veilig meeverhuisd. De memoblaadjes die als vloerbedekking hadden mogen dienen hadden hun rust gevonden in de papiercontainer.
Ook ons persoonlijke pennenmassagraf bestond niet langer. Ik liet me op een krukje zakken terwijl Jaap met Karel een gloednieuwe Mac binnendroeg. Om me heen werd gewerkt. Oude ANSen kregen een bestemming als behangpapier, tafels werden in elkaar gezet of weer uit elkaar gehaald als gevolg van ons gebrek aan technische kennis. Iemand ging met koekjes rond. Tussen het gelach en geklets verzonk ik in mijn eigen herinneringen. Hoewel nieuwe computers vast ontelbare mogelijkheden zouden bieden, was ik stiekem toch een beetje gehecht geraakt aan de stapel floppies in mijn kast.
Onze eerste redactievergadering in een nieuw kantoor voelde als inwijding. Dat mocht gevierd worden: Jaap had borrelnootjes, goedkoop bier en zure wijn ingeslagen ter ere van deze nieuwe kans. Een overdosis paracetamol en liters water de volgende dag waren natuurlijk onvermijdbaar. Ik geloof niet dat iemand er om 4 uur ’s nachts nog aan twijfelde dat dit kantoor ANS een prachtige toekomst kon bieden. Willem en Jaap hadden om de spanning op te bouwen besloten hun SNUF-verdelgende verhaal op het hoogtepunt van het feestje voor te dragen. Hoewel vrijwel niemand zich de volgende ochtend nog een woord van het meesterwerk kon herinneren, maakte de titel een onvergetelijke indruk.:
DE ONDERGANG
Van het hart van Thomas van Aquino naar de kerkers van SNUF
Of dit kwam door de trots van onze hoofdredacteur of door het feit dat de woorden, gebruld op alle denkbare melodietjes, de verdere nacht de betonnen wanden deden trillen, is van geen enkel belang. We hoopten gewoon dat deze verhuizing niet écht de ondergang zou betekenen.