Voor wie geen punt maakt van een traantje wegpinken in de cinema is de opkomende dramafilm Sing Sing een echte aanrader. Vanaf het moment dat de film opent tot wanneer het doek weer sluit word je meegezogen door de emotionele groei en sleur die in de gevangenis Sing Sing plaatsvindt.
In het waargebeurde verhaal over het theater-rehabilitatieprogramma in de streng beveiligde en deprimerende Sing Sing gevangenis, ontplooien de gedetineerden hun authentieke zelf via de kunsten. De film volgt voornamelijk Divine G, gespeeld door Colman Domingo, die onschuldig vastzit in de gevangenis. Hij vindt weer een doel in het leven door het samenstellen van een theatergroep met andere gedetineerden. Iets wat hun weer menselijk laat voelen in een onmenselijke instelling. Wanneer de nieuwe rekruut Clarence ‘Divine Eye’ Maclin, gespeeld door zichzelf, deelneemt aan de nieuwe productie, gaat dit niet gelijk van zijn leien dakje. De mannen in de theatergroep komen nader tot zichzelf gedurende een emotionele reis, waarbij ze hun toxic masculinity-masker moeten afzetten.
Meer dan theater
De harde realiteit van de gevangenis en de pet die de mannen daar opzetten verdwijnt langzamerhand het moment dat ze de repetitiezaal inlopen. Dit contrast is voornamelijk voelbaar door het intieme camerawerk, dat gebruikmaakt van veel close-ups, en het oprechte acteerwerk. De meeste rollen worden vertolkt door de personen die toentertijd daadwerkelijk hebben meegedaan aan het rehabilitatieprogramma in Sing Sing. Dit geeft de film een rauwe rand die wordt benadrukt in de aftiteling waarin onder andere origineel beeldmateriaal van de uitvoeringen worden afgespeeld.
Het hartroerende acteerwerk wordt ondersteund door een script dat de diverse achtergronden van de participerende in de productie laat zien. Maar doordat er veel verschillende verhalen worden verkend, laat Sing Sing hier en daar ook wat steken vallen. Sommige belangrijke struggles van de mannen worden nooit verder uitgewerkt en over heftige gebeurtenissen wordt redelijk snel heen gestapt. Zo benoemen zowel Divine G en Divine Eye kort de relatie met hun kinderen, maar dit wordt vervolgens niet uitgediept of in hun ontwikkeling meegenomen. Ook wordt de regisseur die een grote rol inneemt wat betreft het rehabilitatieprogramma niet geïntroduceerd, dit terwijl hij de mannen zo innig begeleid.
Schok en verlies
Desalniettemin laat het script wel ruimte om het acteerplezier te zien. Toch blijkt niet de hele film opbeurend en inspirerend te zijn, want zelfs de altijd hoopvolle Divine G raakt op gegeven moment zijn moraal even kwijt. In de harde realiteit van de gevangenis, waar mensen behandeld worden als een nummer en worden geïsoleerd van de buitenwereld, is het lastig om vertrouwen in de toekomst te hebben. Wanneer Divine G’s verzoek tot voorwaardelijke vrijlating – zelfs met nieuw bewijs van zijn onschuld – weer wordt afgewezen en er zich een tragedie voordoet in de gevangenis, bereikt ook Divine G een dieptepunt. Maar juist doordat iedereen een breekpunt heeft in de film spreekt het verhaal juist prachtig tot het inlevingsvermogen van het publiek.
Het belang van de kunsten
Sing Sing is – vooral in de laatste scènes – een echte tranentrekker die zich focust op het belang van de kunsten in een deprimerende en isolerende instelling. Het is een film die tussen de lijntjes wel kritiek geeft op het gevangenissysteem, maar dit niet het aandachtspunt maakt in de film. Sing Sing profileert zich juist als een film van hoop en inspiratie. Hoewel er een aantal belangrijke achtergrondverhalen van de personages niet concreet worden uitgewerkt, straalt de menselijkheid en persoonlijke ontwikkeling als een licht in het donkere Sing Sing.