Columnisten horen grote thema’s eigenlijk niet te schuwen. Leo doet dat wel. Soms is het namelijk ook goed om ergens eens geen mening over te hebben. Hij heeft het dus over de kleine gebeurtenissen: de kleine geneugten en ergernissen des levens.
Er zijn veel dingen die ik niet begrijp. Ik begrijp bijvoorbeeld niet waarom ik in Nijmegen ben gaan studeren. En ik begrijp ook niet waarom jullie in Nijmegen zijn gaan studeren. Deze gedachte komt na ieder bezoek aan Amsterdam bij me op. Amsterdam heeft alles wat Nijmegen niet heeft. En ook alles wat Nijmegen wel heeft trouwens.
Afgelopen weekend was ik in Amsterdam, voor het eerst op bezoek bij een vriendin. Ze woont aan een grote, brede laan, met bomen in het midden. Oud Zuid, super duur. De tram (die heb je niet in Nijmegen) stopt voor de deur. Ze woont op de eerste verdieping, in een groot, licht appartement. Ze heeft een balkon, waarop toen ik binnenkwam een kat lag te slapen. Uit één van de huizen aan de overkant klonk pianospel. Tussen het gefluit van de vogels door waren de geluiden van Amsterdam te horen. We zaten aan een grote, zware houten tafel met daarop Het Parool van die dag. Daar steekt de Gelderlander toch ook al magertjes bij af. Ze was net nog even naar de Albert Cuypmarkt geweest voor de krant en vers fruit.
Ik kreeg direct bij binnenkomst een brok in mijn keel. Toen ze me, met de karaf al in haar hand, vroeg of ik misschien een glaasje vlierbesbloesemwater wilde, begon ik te huilen. Vlierbesbloesemwater. Dat is toch schitterend. Water dat naar bloemen smaakt: Amsterdam in een glas. Dit moeten mijn vrienden ook zien, dacht ik, dus ik heb er een paar gebeld om te vragen of ze langs wilden komen. Velen bleken bereid om langs te komen, en anderhalf uur later stond de woonkamer vol met mijn vrienden die zeer onder de indruk waren. Eentje stond te kwijlen, een andere was begonnen een ode te schrijven.
Omdat ik het toch wat vervelend vond voor mijn vriendin, heb ik haar aangeboden een weekend in mijn huis in Nijmegen te leven. Ze ging akkoord en vertrok die avond naar Nijmegen, van waaruit ze me een paar uur later verward en snikkend opbelde. Ze had na aankomst om iets te drinken willen kopen, maar was door het personeel van de AH to go in haar gezicht uitgelachen toen ze om vlierbesbloesemwater had gevraagd.