Columnisten horen grote thema’s eigenlijk niet te schuwen. Leo doet dat wel. Soms is het namelijk ook goed om ergens eens geen mening over te hebben. Hij heeft het dus over de kleine gebeurtenissen: de kleine geneugten en ergernissen des levens.
Ieder jaar komt er een moment waarop ik me voorneem om te gaan hardlopen. Normaal gesproken doe ik niet aan goede voornemens, deze zijn immers altijd gedoemd om vergeten of terzijde geschoven te worden. In de winter is het bijvoorbeeld te koud om je buiten in te spannen. Dit goede voornemen zou dus in de eerste week van het nieuwe jaar sneuvelen. Laten we eerlijk zijn, doodvriezen is geen pretje.
In de zomer vind ik het weer te warm om hard te lopen. Ik heb het een paar keer geprobeerd, maar deze pogingen eindigden altijd hetzelfde. Mijn ouders vonden me dan, ongerust geworden omdat ik toch al ruim drie uur weg was, hyperventilerend in de berm aan de rand van een weiland. Mij vinden was niet moeilijk, ze volgden de zweetlucht en het spoor dat ik op de weg achterliet en het laatste stuk gingen ze simpelweg op mijn geschreeuw af. Ik moet wel zeggen dat ik zelden verder dan een kilometer van huis ben teruggevonden.
Hardlopen beperk ik dus tot de herfst en de lente, wanneer het buiten droog en niet te warm of te koud is. Ook gaat er een proces van mentale voorbereiding aan vooraf. Ik moet altijd even aan het idee wennen dat ik de volgende dag tot niets in staat zal zijn: zelfs traplopen is moeilijk met de spierpijn die ik heb na een stukje hardlopen. De agenda voor de volgende dag moet dus leeg zijn.
Als aan al deze voorwaarden voldaan is, en ik daadwerkelijk een rondje heb gelopen, kom ik gedemotiveerd weer thuis. Ik ben gewoon weer op dezelfde plek als een uur geleden, alleen nu buiten adem. En het is dus een uur later. Wie geeft je die tijd terug?
Die motivatie die ik voelde voorafgaand aan de eerste training krijg ik nooit meer terug. Niets helpt, een nieuwe outfit kopen niet en muziek opzetten tijdens het lopen al helemaal niet. Ik denk dat dat de slechtste tip is die ik ooit heb gehoord. Ik kan niet hardlopen op muziek. De enige manier waarop muziek voor mij helpt, is de afspeellijst van Katy Perry in Spotify zo luid mogelijk over de speakers spelen en daar dan heel hard bij wegrennen. De eerste honderd meter ga ik als een speer, maar als de klanken eenmaal zijn weggestorven, val ik weer neer in de berm. Buiten adem. Hopelijk word ik snel gevonden.