Het is dinsdagavond. Terwijl buiten de schemering invalt, wordt de houten tafel op het ANS-kantoor gevuld met laptops, chocolade fourrés en worteltjes met hummus. Onze kantoormuis heeft zich vast al lang in zijn warme nestje in de bank
verstopt terwijl onze schrijvers dapper voort tikken aan hun volgende draai. Mensen met smetvrees kunnen zich er misschien weinig bij voorstellen, maar er wordt volop thee gedronken uit aftandse mokken die zojuist discutabel schoon uit mijn handwasje zijn gekomen.
Zelfs de tafel vertelt een verhaal. Al jarenlang mag elke ANS’er zijn naam erop schrijven. Een staaltje vandalisme werd zo een mooie traditie. Ergens, tussen al die vervaagde namen van oud-ANS’ers, staat de naam van Patricia Veldhuis gegrift. Zij, nu hoofdredacteur van NRC, kan zich als oud-hoofdredacteur van ANS deze tafel nog goed herinneren. Net als wij moet zij talloze uren op deze plek hebben doorgebracht. De tafel is de stille getuige geweest van eindeloze discussies over de insteek en aanleiding van artikelen. Hier werden pittige telefoongesprekken gevoerd en belandden boze e-mails in de mailbox. Maar het is ook een tafel voor grapjes, iconische uitspraken en liefdes- en levensadvies.
Hoewel schrijven bij eerste indruk niet zo spannend lijkt als bijvoorbeeld freediven, heb ik ontzettend veel respect en waardering voor onze enthousiaste schrijvers die op avonden als deze hun teksten blijven perfectioneren totdat elke letter en komma op de juiste plek staat. Schrijven heeft iets kwetsbaars, je geeft een stukje van jezelf en daar moet de wereld het dan maar mee doen.
Tevens luidt deze avond het einde in van ons turbulente redactiejaar. Niet alles ging zoals het moest, maar dan moest het maar zoals het ging. We werkten grotendeels met een onconventionele, vijfkoppige redactie zonder hoofdredacteuren, waarbij we vaak moesten schakelen en schipperen tussen alle taken. Misschien is het ook wel een teken van onze tijd, dat alles verandert en dat dit vraagt om creatieve oplossingen. Net zoals SSH& experimenteert met nieuwe woonvormen, experimenteren wij noodgedwongen met nieuwe redactievormen.
Alles verandert en zelfs de meest turbulente tijden gaan voorbij. Nu is het tijd om het stokje door te geven aan de 39e redactie en met hen een nieuwe generatie ANS’ers te verwelkomen. Want, zoals Madelief zo mooi beschrijft, één ding is zeker: de mens is een homo faber. Makersdrang vormt een inherent deel van ons bestaan. Dus onze kantoortafel zal ongetwijfeld nog heel wat namen rijker worden.
Tot slot: dit is onze laatste krant, dus een woord van dank lijkt mij op zijn plaats. Lieve schrijvers, lieve illustratoren, lief stichtingsbestuur en lieve oud-redacteuren, zonder jullie geen goed gevulde krant. Dank jullie wel.
Dit artikel verscheen eerder in ANS-krant 7.