Donderdagavond vond de finale van de Radboud Song Contest plaats en sindsdien heeft de Radboud Universiteit (RU) een eigen lied: Dare to Doubt, geschreven door niemand minder dan universiteitswoordvoerder Martijn Gerritsen. De spectaculaire onthulling werd ingeleid met een maar liefst twee uur durende poppenkast in theaterzaal C. ANS was spijtig genoeg aanwezig bij deze afschuwelijke circlejerk, ter ere van de Dienst Marketing & Communicatie.
Tekst: Aaricia Kayzer en Vincent Veerbeek
Foto’s: Vincent Veerbeek
Let the games begin
Presentator Wouter van Weert, politiek commissaris van culturele en charitatieve koepelvereniging CHECK, praat de avond sympathiek aan elkaar. Dat compenseert echter nauwelijks voor de onzin die het publiek gedurende de avond moet doorstaan. Na een kort introductiepraatje over het lustrum van de RU en de Radboud Song Contest, presenteert hij een voor een de leden van de jury. Met rector magnificus Han van Krieken, secretaris van Cultuur op de Campus Luuk Kaffener, componist Anthony Fiumara, zangeres Linde Schone en Jeroen Buijs van de marketingafdeling moet het vijftal een divers panel voorstellen, maar dat valt vies tegen. Op academisch niveau is de jury misschien divers, maar verder is het vooral een clubje mannen met voor de goede orde een vrouw om aan de diversiteitnormen te voldoen. Na wat gezeik over hoe geweldig de RU wel niet is en hoe mooi alle achttien inzendingen de idealen van de universiteit weerspiegelen, is het de beurt aan de vijf uitverkoren discipelen om hun meesterwerken te laten horen.
Leuk geprobeerd
Dirk Buijsman en Nico Tadema bijten het spits af met hun nummer Radboudiaan. Dit liedje heeft de sfeer van Brabant van Guus Meeuwis, maar dan toegespitst op de RU. Erg leuk, maar het publiek wordt er niet warm van en het meezingen gaat niet heel lekker. Het tweede duo, Alex Dijk en Berry Vink, hebben iets meer geluk met hun nummer The Radboud Anthem, waarin om het academische niveau hoog te houden rijkelijk wordt gestrooid met moeilijke Engelse woorden.
Vervolgens is het de beurt aan RU’s eigen Martin Garrix om zijn nummer, Dare to Doubt, te laten horen. Woordvoerder Martijn Gerritsen heeft alles uit de kast gehaald want hij heeft de halve academische gemeenschap meegesleept. Bij het schrijven van het lied is hij net als de andere deelnemers geholpen door in’to Languages, vocaal wordt hij ondersteund door een scala aan studenten en medewerkers en op de achtergrond speelt de Studenten Bigband. Het advies van de jury dat een goed Radboudlied makkelijk mee te zingen moet zijn, slaat hij in de wind, want aan zijn optreden gaat een publiekstraining van bijna tien minuten vooraf.
In schril contrast met het overvolle podium van Martijn Gerritsen staat het optreden van Irene Houkes-Jansen, die door haar collega Joost van den Broek in de steek is gelaten. Haar lied Met Open Armen zou niet misstaan in een Top 40-hitlijst en wordt door jury-lid Schone zelfs alvast ‘het beste nummer van de avond’ genoemd. Spoiler: de rest van de jury is het hier niet mee eens.
Als laatste wordt Radboud University Anthem ten gehore gebracht. Originele titels waren blijkbaar uitverkocht. Het lied moet volgens de makers klinken alsof het 95 jaar geleden geschreven had kunnen zijn. Dat doet het ook, want wie dit zoetsappige kerkkoortje hoort zingen zal onmiddellijk terugdenken aan de tijd dat Nijmegen nog een Katholieke Universiteit had. Dat stemt Van Krieken gelukkig, want hij oordeelt dat het lied mooi zou klinken in de Stevenskerk bij een academische plechtigheid, maar vast ook bij een cantus.
Tijd rekken
Na het horen van deze vijf liedjes is de lijdensweg nog niet voorbij. Voordat het publiek mag stemmen, wordt eerst een tergend lange pauze van een half uur ingelast. Voor wie nog wil nadenken zijn de liedjes in die tijd non-stop op repeat te horen. Na de pauze is het eindelijk tijd om te stemmen en omdat de RU heel hip is, kan dat via de smartphone. Uiteindelijk worden 188 stemmen uitgebracht. Vreemd, want in de zaal is hoogstens een derde van dat aantal aanwezig. De publieksfavoriet is Radboud University Anthem. Achter de coulissen kan de jury zich nu vakkundig buigen over hun eigen stem. Tijdens dit beraad nodigt Van Weert om de tijd te overbruggen de finalisten uit op het podium voor een ongemakkelijk vragenrondje over hun verwachtingen. Ook worden alvast de eerste prijzen uitgereikt: alle finalisten krijgen een USB-stick met de achttien inzendingen en een “duurzame boom”. Zelfs hier mag het stokpaardje van de RU, duurzaamheid, niet ontbreken.
Het verlossende woord
In de tussentijd is de jury uit de achterkamers gekomen en heeft stilletjes achter hun tafel plaatsgenomen. Het woord is aan Van Krieken, die nog eens benadrukt wat een moeilijke keuze het wel niet was en hoe fantastisch mooi alle inzendingen waren. De rector vermeldt er gelijk bij dat de juryleden het eens waren over welke nummers het beste zijn, maar op een andere nummer een zijn uitgekomen dan het publiek. Van Krieken overhandigt Van Weert een gouden envelop met daarin de namen van de drie winnaars, die met de nodige bombarie worden bekendgemaakt. Publieksfavoriet Radboud University Anthem wordt derde, fuifnummer Met Open Armen tweede en Dare to Doubt van Martijn Gerritsen (en de rest van de RU) wordt eerste. De winnaars reageren enthousiast en Martijn Gerritsen rent euforisch rond over het podium, waarna hij glunderend zijn lied nog een keer introduceert en mensen aanmoedigt het podium op te komen. Hoewel niemand aan deze oproep gehoor heeft, is het publiek duidelijk enthousiast en doet volop mee. Daarna volgt een laatste daverend applaus en kan iedereen eindelijk C ontvluchten.
Met deze ellendige avond is het lustrum eindelijk echt begonnen en heeft de RU een eigen lied. Zo kunnen de propagandamachines van de universiteit weer een tijdje vooruit, maar ANS durft te twijfelen aan de meerwaarde van deze ongein.