Wanneer Cecile Collin haar gedachten aan het papier schenkt, zet ze jou in de CC. Zo kan jij meelezen met de studentikoze ongemakken van deze student Nederlands.
Rebelsheid wordt vaak geassocieerd met studenten. Nu heb ik nog niemand zichzelf zien vastketenen aan het Erasmusgebouw, toch is de gemiddelde student niet vies van een beetje activisme. Of je een universiteitsgebouw bezet, een vlammend betoog tegen TTIP schrijft, kookt met een vluchteling of meeloopt in een Women’s March, studenten laten nog steeds graag zien dat ze vasthouden aan hun idealen. Maar dat geldt niet voor alle studenten.
Terwijl ik op Facebook al deze uitingen van studentikoos activisme voorbij scroll, tag ik mijn vrienden in filmpjes van rondhuppelende babygeitjes en kijk ik gefascineerd naar een Turkse kok die sensueel zout op een stuk vlees weet te strooien. Ben ik zo onverschillig? Heb ik dan echt geen idealen, of een mening?
Neen – als ik mijn collega-columnist van ANS mag geloven, kan je met het schrijven van een spitsvondige ‘kolom’ de onverschilligheid ook bestrijden. Maar eerlijk is eerlijk, iedereen kan een pen pakken en als een roepende in de woestijn ongevraagd zijn mening spuien op het internet. Een beetje studentikoos wereldverbeteraar voegt daden bij die woorden.
Je zal mij niet vastgeketend aan het Erasmusgebouw aantreffen en ik ga ook niet mijn eigen Facebookpagina opleuken met activistische selfies met kekke spandoeken. Ik scheid mijn afval, betaalde laatst – geëmancipeerd als ik ben – voor het eerst de complete rekening tijdens een eerste afspraakje, heb een bestuursfunctie, eet geen vlees meer, laat de auto vaak staan (maar dat is vooral een gunst van mij om de nationale wegen veilig te houden) en blijf consequent vasthouden aan mijn zachte g. Als deze pogingen om het patriarchaat te slopen, het milieu te redden en de emancipatie van de Limburgers te bevorderen niet blijken te werken kan ik mezelf alsnog vastketenen aan de trappen in De Refter. Maak je geen zorgen als je niet naar het Malieveld kan afreizen. Het scheiden van afval kan ook een zeer bevredigende vorm van miniactivisme zijn. Daden bij jouw idealistische woorden voegen: je moet het maar kunnen.