Sanne de Kroon denkt overal veel te lang over na en ontwikkelt graag uitgebreide theorieën. Soms heel slim gevonden, soms wat minder. In deze column deelt ze haar nieuwgevonden wijsheden met de medemens.
Verlangen naar PostNL
Is het je wel eens opgevallen dat interacties tussen jou en pakketbezorgers van PostNL nooit zo betekenisvol zijn als je had verwacht? Ik heb pasgeleden in korte tijd verschillende pakketjes besteld via bol.com. Eentje daarvan was duidelijk te groot voor de brievenbus, wist ik. Dat is wanneer het proces van verlangen begint.
Bij het bevestigingsmailtje van de bestelling zit een track- en trace-code. Je gaat natuurlijk direct naar de website van PostNL om het pakketje te volgen. Daarop staat in eerste instantie een indicatie van een tijd. Tussen acht en elf, bijvoorbeeld. Vanaf dat moment begin je obsessief met het vernieuwen van de pagina. “Nee, het pakketje is nog steeds in het sorteercentrum.” Net als je denkt dat de F5-toets het ieder moment kan gaan begeven, verschijnt opeens de verlossende boodschap in beeld: het pakketje is onderweg. Daarmee eindigt de fase van het computerspeurwerk.
De volgende stap is om een comfortabele positie in te nemen op de vensterbank naast je hond. Je houdt met je linkerhand de gordijnen aan de kant, wanneer je moeder roept: ‘Nee, niet met je neus tegen het raam, zo komen er vlekken op!’ Dan is het moment daar: er komt een busje van PostNL de oprit op rijden. Vrolijk spring je op en ren je naar buiten.
Als je de bezorger ziet staan, fatsoeneer je jezelf nog een beetje. Je wil niet te gretig overkomen. Je outfit is bankhang-chic en je hebt je haren niet geborsteld, maar toch zie je er buitengewoon aantrekkelijk uit. Less is more, weet je wel. Beheerst benader je de bezorger, die het pakketje vastheeft waar jij al jaren over droomt (of eigenlijk pas sinds je het gisteren om half elf bestelde). Je schudt je haren uit je gezicht en knippert verleidelijk met je ogen. De bezorger reikt jou het pakketje aan…
Alles verloopt plots in slow motion. Je begrijpt ineens dat het lot jullie bij elkaar heeft gebracht. Jou, het pakketje, de bezorger. De azuurblauwe ogen van de bezorger vormen een fel contrast tegen zijn oranje PostNL jasje. In zijn sterke mannenhanden draagt hij het pakketje, teder alsof het een pasgeboren baby betreft. Je strekt je armen uit om het in ontvangst te nemen…
Het pakketje wordt in je handen gedrukt en de bezorger loopt terug naar zijn busje. Je hebt niet eens hoeven tekenen! (Die handtekening had je dus ook voor niets geoefend vanochtend.) Wat voor jou een uniek moment was, bleek voor de bezorger slechts een routinehandeling. Je slikt de anticlimax weg en bedankt de bezorger. Hij draait zich nog eens achteloos om en zegt: ‘Oké, doei.’