Home Opinie & AchtergrondColumns Man in the mirror: Pleaser

Man in the mirror: Pleaser

door Redactie

Columnist Niek van Ansem denkt veel na over het dagelijks leven. Maar of al dat reflecteren ook tot oplossingen leidt? Zijn gedachtes vragen op hun beurt namelijk ook weer om een flink staaltje doe-het-zelf psychoanalyse. Om zijn overvolle hoofd wat te luchten, deelt hij hier wat van zijn hersenspinsels.  ​

Ik zat laatst thuis in mijn luie stoel met mijn kat op schoot. Ik wilde overeind komen want ik had nog genoeg te doen. Toen keek ik naar mijn spinnende kat. Wat haar betreft was het helemaal niet wenselijk dat ik iets anders ging doen. Voor haar zou ik al prima bezig zijn door gewoon de hele dag in die stoel te blijven zitten om haar te aaien. Ik had een andere dagplanning in mijn hoofd en dus duwde ik haar van mijn schoot. Ze droop verontwaardigd af en ik bleef met een licht schuldgevoel achter.

Een paar minuten later was dat schuldgevoel alweer verdwenen en was ik blij dat ik mijn eigen plan had getrokken. Zo gemakkelijk gaat dat echter lang niet altijd. In het dagelijks leven is mijn kat natuurlijk niet de enige die aandacht van me wil en wordt er van allerlei kanten een beroep op me gedaan. Daarbij kan het gaan om taken waar ik gewoon niet onderuit kan, maar ook om mensen die me dierbaar zijn en die me ergens om vragen. Bij die mensen vind ik het een stuk moeilijker om teleur te moeten stellen.

Het liefste maak ik het iedereen – inclusief mezelf – naar de zin. Er zijn echter dagen dat dat simpelweg niet haalbaar is. Aan de ene kant is het dan al heel mooi als ik een paar mensen blij maak en het maar bij een enkel iemand laat afweten. Toch blijven mijn gedachten aan het eind van de dag vaak langer hangen bij degene die ik teleurstel. Wie zegt namelijk dat ik bij het prioriteren de juiste keuze heb gemaakt? Had ik voor die extra persoon niet gewoon ook tijd vrij moeten maken, wellicht door mezelf even weg te cijferen?

Structureel berichtjes negeren voelt als het equivalent van nooit opendoen als er wordt aangebeld.

Dat is een vraag die er met de alom aanwezige sociale media niet eenvoudiger op wordt. De mogelijkheid om constant bereikbaar te zijn, voelt soms namelijk ook als een verplichting om steeds vaker beschikbaar te zijn, ongeacht waar ik ben en hoe laat het is. Iedereen kan voortdurend een beroep op je doen. Af en toe negeren is daarbij wel een optie, maar structureel berichtjes negeren voelt als het equivalent van helemaal nooit de deur opendoen als er wordt aangebeld . De grenzen van beschikbaarheid zijn daarmee onduidelijker geworden.

In deze wereld van voortdurende bereikbaarheid wordt de vaardigheid om te prioriteren steeds belangrijker. Er lopen soms namelijk een heleboel katten om me heen die allemaal op mijn schoot willen en die het niet per se iets kan schelen of dat mij uitkomt of niet. Ikzelf sta ook liever bovenaan iemands prioriteitenlijstje, ten koste van andermans wensen. Een beetje eigenbelang is daarom niet verkeerd in een wereld waarin iedereen egoïstische motieven heeft om wat van je te verlangen. Dat betekent soms ijskoud prioriteiten stellen en uit mijn luie stoel opstaan. Voordat er weer iemand op mijn schoot zit.

Laat een reactie achter

Gerelateerde artikelen