Columnist Niek van Ansem denkt veel na over het dagelijks leven. Maar of al dat reflecteren ook tot oplossingen leidt? Zijn gedachtes vragen op hun beurt namelijk ook weer om een flink staaltje doe-het-zelf psychoanalyse. Om zijn overvolle hoofd wat te luchten, deelt hij hier wat van zijn hersenspinsels.
De oproep van de overheid om het coronavirus in te dammen is luid en duidelijk: iedereen moet zoveel mogelijk thuisblijven. Door dit dringende verzoek zijn we ineens tot onze huizen veroordeeld, waardoor zelfs huismussen zoals ik veel meer binnen zijn dan normaal. Het vertrouwde gevoel dat voor mij bij het thuis zijn hoort, is de laatste weken echter afgenomen. Dat afnemende thuisgevoel ervaar ik zeker niet alleen als negatief. Mijn vertrouwde leventje was immers vaak genoeg ook saai.
Vergeleken met de dagelijkse sleur, was de coronacrisis de eerste dagen een spannende onderbreking. In een aantal dagen vonden er gebeurtenissen plaats die voorheen ondenkbaar waren en haast wel filmisch leken. De horeca ging dicht, premier Rutte sprak direct tot het Nederlandse volk en hele woonwijken applaudisseerden samen minutenlang voor de vitale beroepen. Van de gesprekken die die dagen langs kwamen, ging een algemene opwinding uit: we maakten met zijn allen iets heel bijzonders mee.
Die sensatie hoort niet zozeer bij ‘thuis’, maar lijkt eerder op wat je voelt wanneer je in je eentje op reis bent. Je stapt het vliegtuig uit en de omgeving is ineens veranderd. De nieuwe wereld om je heen blijft maar verrassen. Natuurlijk ondergaan we de coronacrisis in ons eigen land, maar door al het nieuws zou je dat haast kunnen vergeten. We leven nu in een Nederland met een frontlinie en een missie. Een missie waar we met zeventienmiljoen mensen deel van zijn. De sleur van vroeger lijkt kilometers ver weg.
Als je op reis bent, gaan de dingen nou eenmaal niet zoals je van huis uit bent gewend.
Ik weet echter uit mijn eigen reiservaring dat naast alle spannende vakantiekriebels, ook de heimwee op kan spelen. Na verloop van tijd kan de andere manier van leven zelfs als een nieuwe sleur aan gaan voelen. Op zulke momenten is het fijn de zekerheid te hebben dat je een vlucht naar huis kunt nemen. Die mogelijkheid is er nu niet.
Het thuisgevoel is mij nu voor het eerst in mijn leven thuis ontnomen. Het hoort niet dat ik me bij zoiets vanzelfsprekends als het bij vrienden langsgaan moet afvragen of dat wel kan – en dan moet tellen met hoeveel mensen we gaan zijn. Het hoort niet dat dingen waar ik me al maanden op heb verheugd zo snel na elkaar worden afgeblazen. Maar het is helaas niet anders. Als je op reis bent, gaan de dingen nou eenmaal niet altijd zoals je van huis uit bent gewend.
Toen ik op reis werd gedwongen om uit mijn comfortzone te komen, merkte ik dat ik me daardoor meer open ging stellen voor de mensen om me heen. Veel mensen beloonden die open houding met hun hulpvaardigheid en gastvrijheid. In de anderhalve meter-samenleving waarin we sinds kort leven, merk ik dat er voor die openheid meer plaats is. Het heeft iets ironisch, maar nu ik op straat ieder mens letterlijk moet ontlopen, voel ik me meer verbonden met die voorbijgangers dan ooit tevoren. Voorlopig kunnen we nog niet naar huis. En alhoewel de heimwee allang heeft toegeslagen, moeten we niet vergeten dat je op reis heel veel nieuws kunt leren.