Mara Burgstede houdt de media scherp in de gaten: van de Volkskrant tot de Linda. In haar column geeft ze op gepeperde wijze haar ongezouten mening over het gedrag van de pers. Hierdoor komt ze ook tot inzichten over haar eigen standpunten.
Eindeloos veel vrouwen in schaarse kleding, veelal in Insta make-up: dikke wenkbrauwen en lippen, een overdaad aan highlighter. Ik aanschouw het online museum met een lichte afschuw. Waarom nemen deze meiden er de tijd voor en waarvoor hebben ze eigenlijk de aandacht nodig ? Ik houd niet van dat te koop lopen met je geslacht. Lustobject zijn op internet kan ik slecht rijmen met een goede feministische moraal. Deze gedachten heb ik terwijl ik in luie verveling mezelf bezig houd met social media. Kort daarna meen ik zinnig te zijn door te verkondigen dat ik ‘niet zo’n meisje-meisje’ ben. Ik drink namelijk bier en dat is overduidelijk beter dan het getrut met zoete witte wijn.
De maat is vol als uit de boxen van mijn vriend de amuzikale klanken van een mainstream zangeres jengelen. Ik spreek deze gedachte uit. ‘Dit is waarom er nooit een matriarchaat zal zijn!’ roept vriendlief vanuit de keuken . ‘Jij roept dit alleen over vrouwen!’
‘We hebben geleerd elkaar af te katten.’
Diezelfde middag word ik wederom met mijn gedrag geconfronteerd door een column van feministisch schrijver Stella Bergsma. Deze column in de Linda, niet een tijdschrift met een strakke feministische reputatie, grijpt me bij de keel. Volgens Bergsma zouden vrouwen eens solidair met elkaar moeten zijn, en vooral elkaar omhoog praten zoals mannen dat onderling altijd hebben gedaan. We hebben geleerd elkaar af te katten en vinden het kennelijk prima om een groene kaart te geven om vrouwen slechte feministen of domme wijven te vinden.
Vervolgens lees ik in een interview in de Volkskrant dat Daan Borrel en Milou Deelen dit in hun nieuwe boek ‘het krabbenmandfenomeen’ noemen. Als meerdere krabben in een mand gestopt worden rollen ze over elkaar heen in hun poging de mand uit te komen. In hun individuele poging uit het gevang te klimmen drukken ze elkaar collectief kopje-onder. Voldoe je niet aan het beeld van de ideale vrouw of feminist zijn andere vrouwen de eerste die je door de modder sleuren.
‘Ik haal vrouwen onderuit omdat ze niet aan mijn strikte feministische norm voldoen.’
In eerste instantie voel ik me in mijn ongemak aangesproken en schiet in een onredelijke verdediging. Ik spreek deze vrouwen toch aan op hun gedrag, en niet op hun uiterlijk zoals de Hitkrant dat vroeger deed met hun stukken over onaantrekkelijke cellulitis en wat een bikini body inhoudt?
De ironie wil dat de meidenblaadjes die me jarenlang hebben geleerd hoe een ideale vrouw eruit dient te zien mij nu vertellen hoe een ideale feminist zich gedraagt. Zoals vrouwen vroeger onderuit werden gehaald omdat ze niet aan schoonheidsidealen voldeden, haal ik ze nu onderuit omdat ze niet aan mijn strikte feministische norm voldoen. Hiervoor moet je erkennen dat dé vrouw en dé feminist niet bestaat, maar dat juist de verscheidenheid ons verenigt. Pas als vrouwen vrouwvriendelijk zijn kan iemand de krabbenmand uitklimmen.