Mara Burgstede houdt de media scherp in de gaten: van de Volkskrant tot de Linda. In haar column geeft ze op gepeperde wijze haar ongezouten mening over het gedrag van de pers. Hierdoor komt ze ook tot inzichten over haar eigen standpunten.
Mijn gedachten waren de afgelopen tijd bezet door corona en de verkiezingen in de Verenigde Staten. Tot overmaat van ramp was de laatste persconferentie van Rutte en De Jonge op dezelfde avond als de Amerikaanse verkiezingsnacht. Het ideale moment om mijn hardnekkige nieuwsverslaving te bevredigen: ik moet nu weten wat er gaat gebeuren en daar moet ook nu een mening over worden geformuleerd.
Mijn drang naar nieuwsbevrediging komt uit een honger naar hypes en headlines om over te praten met mijn omgeving en het andere gepeupel op Twitter. Ik denk dat naast de sensatiezucht die daaraan ten grondslag ligt er een groter fenomeen is wat me naar de zoveelste liveblog drijft. Een van de kernwaarden van de journalistiek is machtscontrole. Daarnaast geven journalisten duiding aan de wereld om ons heen. Uit psychologisch onderzoek blijkt echter dat mediaconsumenten de actualiteiten volgen omdat we graag mee willen praten met andere mensen en dat we graag waarschuwingen krijgen over onze omgeving. Als Nijmegen nu een brandhaard wordt, wil ik dat graag weten. Als ik er echt over nadenk, zou dat echter niks aan mijn gedrag of eigen situatie veranderen behalve dat ik me druk maak om de getallen op het coronadashboard.
‘Ik meen dat de aanname dat nieuws ons niet slimmer maakt, terecht is.’
Op de hoogte zijn brengt ons daarnaast status, want weten wat er gebeurt in de wereld en daarover praten bij het koffieapparaat wordt als intelligent gezien. Je ziet ook een tegenbeweging bij het soort mensen wat tien jaar geleden riep ‘oh, maar ik kijk geen TV meer!’, dat het nu hip vindt om het nieuws niet meer te volgen. Dit klinkt als een irritante hype à la ‘ik luister muziek die jij sowieso niet kent’. Toch meen ik dat de kern, namelijk de aanname dat nieuws ons helemaal niet slimmer maakt, terecht is.
De verkiezingen werden in mijn vriendengroep een soort obsessie. Zoals ik in de derde week na de tentamens eindeloos Osiris zit te verversen, waren we nu geobsedeerd met John King en kornuiten. Wat al die uren aan Amerikaans geschreeuw ons hebben opgeleverd is helaas vooral veel stress: het moment waarop we hoorden dat Biden gewonnen had, had ook vijf minuten later gekund middels een simpele push melding.
Ik zal de eerste zijn om te erkennen dat ik het fijn vind om op de hoogte te blijven. Toch kan ik best wat minder tijd op Twitter doorbrengen en de pushmeldingen van de NOS leveren me weinig meer dan een hormonaal kickje. Al die tijd kan ik steken in dingen die me meer geluk opleveren en daadwerkelijk intelligenter maken. We moeten als Sonja Bakker door onze tijd heen gaan: beslis wat je nou echt wil en moet weten en ga alleen dat lezen. Het vergt wel wat lef omdat het makkelijk is om mee te gaan in de hype en het moeilijk is om niet met alle kiesmanaantallen mee te praten. Om wat rust in mijn kop te krijgen ga ik vanavond uitgebreid koken en laat ik de diepvriespizza lekker links liggen.