Rick Sanders praat er niet omheen. In zijn columns schrijft hij over de actualiteit, de universiteit en het studentikoze. Recht voor zijn raap, met een knipoog en soms wat sarcasme.
Onlangs las ik, al zittend in mijn door de overheid gesubsidieerde SSHN-penthouse, dat de Tweede Kamer over de zogenaamde Wet Versterking Bestuurskracht gedebatteerd heeft. Deze wet heeft als doel om de macht van de medezeggenschap op onderwijsinstellingen te versterken.
De macht van de medezeggenschap. Dat klinkt nogal stoer. Wellicht hebben ze zelfs mijn eerdere suggestie over Bestuurbusters in het voorstel verwerkt. Overweldigd door spanning, vreugde en het bonzen van mijn rikketik klapte ik mijn laptop dicht en sprong een gat in de lucht.
Sommige politieke partijen willen het voorstel zelfs uitbreiden. Zo vinden de PvdA en VVD dat de opleidingscommissies instemmingsrecht moeten krijgen over de inhoud van het onderwijs. Daarnaast komt er ook een openbare werving en selectie van bestuurders en een adviesrecht voor de medezeggenschap over benoeming en ontslag. Dit betekent dat de studentenmedezeggenschap vaker zienswijzen kan indienen en echt invloed kan uitoefenen op het onderwijs. Schitterend!
Het Interstedelijk Studenten Overleg (ISO) en de landelijke studentenvakbond (LSVb) werden hier ook enthousiast van. Zij willen er nog een schepje bovenop doen: instemmingsrecht voor de medezeggenschap voor fusies en grote huisvestingsplannen en studenten in het universiteitsbestuur. Dat klinkt allemaal erg serieus.
Kijk, dit soort dingen maken mijn dag helemaal goed. Het lijkt dat de medezeggenschap op de Nederlandse universiteiten serieuzer zal worden genomen. Tijd voor een feestje! Ik pak mijn trapladder, slingers en, denkend aan deze toekomstige overwinning voor ons lokale feest van de democratie, versier ik mijn riante studentenkamer. Ik hang zelfs de vlag uit.
In alle enthousiasme heb ik de vlag helaas te vroeg opgehangen. Tot mijn grote schrik en verbazing las ik onderaan het artikel dat ik nog steeds geen Bestuurbusters mag verwachten. Aan de matige medezeggenschapssituatie van onze universiteit verandert namelijk helemaal niets. Slechts openbare universiteiten profiteren van deze wet. Radboud blijkt juist een bijzondere universiteit te zijn. Bijzondere universiteiten zijn niet opgericht door de overheid en vallen buiten het bereik van deze wet. Dus helaas, geen betere zeggenschap voor ons.
Wat is dit nu?! Ik heb voor niets mijn kamer versierd. En dat ging met bloed, zweet en tranen, mind you! Tien minuten van mijn leven die ik niet meer terugkrijg, omdat Radboud ‘bijzonder’ is. Ik zie geen verschil tussen onze universiteit en andere. En hoezo wordt er op deze wet uitzonderingen gemaakt voor bijzondere universiteiten? Wij hebben net zo goed als andere universiteiten recht op functionele inspraak. Wat maakt het dan nog uit of de RU door de overheid is opgericht of niet?
Het is toch om te huilen. Ik struikel mijn trapladdertje maar weer op om mijn vlag en slingers op te bergen… want zonder goede inspraak valt er voor mij niets te vieren.