Naomi Habashy woont zowat in de UB. Een treurig feit, maar ze is lang niet de enige. Vanaf haar plekje in de leeszaal observeert ze de mensen om haar heen, die net als zij met andere dingen bezig zijn dan studeren. In deze column rapporteert ze haar bevindingen.
Vele voorstellingen van het vergaan van de wereld worden gekenmerkt door totale anarchie, buitensporig natuurgeweld of een zombieapocalyps. Nu het einde der tijden echt lijkt te naderen, is er nergens meer een vel wc-papier te krijgen en heeft een enkel mondkapje de prijs van een sixpack bier. Samen met het dringende advies om vooral niet buitenshuis te gaan, doet het ergens wel denken aan een oorlogsscenario. Maar niet iedereen heeft een idee van wat er zich afspeelt in de wereld, of wil hieraan gehoor geven. De trotseerder wil zijn goede voornemens eindelijk in praktijk brengen en gaat op tijd naar de bieb. De mensheid mag dan wel aan de afgrond staan, maar ze is nog niet over de rand getuimeld! Daarbij moet hij morgen twee essays inleveren en dat lukt niet thuis. In tijden van voorspoed lukt het al niet om binnen die vier muren iets gedaan te krijgen, en hij wil zijn leven eindelijk eens beteren. Nu zal hij zien dat het door alle chaos eens rustig is in de bieb en dat er plek genoeg is: ieder nadeel heeft zo zijn voordeel.
Normaal gesproken arriveert hij namelijk pas ’s middags in de bieb om zich – net zoals altijd – te realiseren dat er geen plek meer voor hem is. Ook vergeet hij net iets te vaak zijn laptop mee te nemen, waardoor er niets anders opzit dan huiswaarts te keren. Daar zal hij dan – net zoals altijd – op de bank in slaap vallen en de rest van de dag niets meer doen. Maar dit zijn andere tijden en hij wil het zekere voor het onzekere nemen. De laatste keer dat hij de maatregelen checkte, werden er nog negenennegentig personen per ruimte toegelaten. Het is dus zaak dat hij als eerste bij de ingang staat om meteen om half negen naar binnen te rennen. Natuurlijk heeft de dappere trotseerder zich verslapen en wordt hij verschrikt om 10 uur wakker, waarna hij, half in pyjama en half in een uit de wasmand geviste trui, op de fiets stapt. Eenmaal aangekomen bij de Universiteitsbibliotheek laten de schuifdeuren het afweten en is er in de verste verte geen leven te bespeuren. Dan maar weer naar huis – zoals altijd. Hij was zijn laptop toch vergeten, wel fijn dat die nu volledig opgeladen op hem ligt te wachten