Lex Crijns snapt er af en toe helemaal niets van en probeert zijn verwarring in vierhonderd woorden voor u samen te vatten. Als u het niet begrijpt, vindt hij dat niet erg; dan is hij tenminste niet de enige.
Je ziet op de campus vaak talloze posters en flyers hangen voor studentenfeestjes. Zo maakte een Nijmeegse studentenroeivereniging recent nog veel reclame voor een groot jubileumfeest dat georganiseerd werd. Vanaf alle posters en flyers kijkt een knappe jonge vrouw je glimlachend aan in haar ondergoed (of bikini). Ze houdt haar hoofd naar rechts gekanteld en speelt met haar lange blonde paardenstaart. De foto is in pixelachtig zwart-wit gedrukt, zoals je doet wanneer je selfie zó flets en onderbelicht is dat-ie vier Instagram-filters tegelijk nodig heeft.
Ik vraag me af wie het meisje is en hoe ze op die poster terecht is gekomen. Is ze misschien een bekende roeister waar ik toevallig nog nooit van gehoord heb? Ze is wat aan de jonge kant, maar het zou toch kunnen. Als alle roeisters er zo uitzien, moet ik misschien toch eens naar zo’n wedstrijd gaan kijken. Ik zoek snel naar de site van de Vrouwen Acht, maar zie haar er niet bij staan. Die dames zijn allemaal een stuk ouder. En gekleder. Helaas, het lijkt erop dat roeien toch geen sport voor mij is.
Het moet wel iemand van die studentenroeivereniging zijn, bedenk ik dan. Dat ligt voor de hand, want studenten zijn jong en houden van feesten. Zou het bestuur een mailtje rondgestuurd hebben, waarin ze vroegen of er iemand bereid was om zich uit te kleden voor de camera? Dat werkt vast niet. Misschien hebben ze het wel in de ALV naar voren gebracht. “Oké, jongens, agendapunt 14: wie wil er in zwemkleding poseren voor onze poster? Voorwaarden: jong, blond en aantrekkelijk.” Toen er eindelijk iemand instemde, hadden ze vast geen tijd meer om een professionele fotograaf in te huren. Anders waren die vier Instagram-filters niet nodig geweest.
Op de avond van het feest bekijk ik nog een laatste keer de lijst met aanwezigen op het Facebook-evenement. Nergens in de eindeloze reeks plaatjes en namen herken ik haar gezicht. Het lijkt wel alsof ze niet bestaat. Alsof ze bijeengeraapt is uit kleuren en pixels. Misschien is dat wel wat ze is: geen mens van vlees en bloed, maar een droombeeld. Een ideaal.