Er is al zo veel negativiteit in de wereld, dat mensen best wat meer positiviteit kunnen gebruiken. Student Nederlandse Taal en Cultuur Marieke Camps bekijkt de dingen graag optimistisch en schrijft over wat er gebeurt als je (soms iets te) optimistisch in het leven staat.
Ik ben geen hopeloze romanticus, maar een hopeloze optimist. Voor iemand die aan de universiteit studeert, heb ik namelijk een bewonderenswaardig gebrek aan doordachtheid. Het komt allemaal wel zoals het loopt. Nadenken voordat ik iets van mijn tong laat rollen is niet aan mij besteed en langer dan twee minuten nadenken voordat ik me spontaan inschrijf voor een extra vak, waar ik na twee lessen dan ook nooit meer besluit op te dagen, is ook niet helemaal mijn ding. Mijn leven laat zich bepalen door toevallige ingevingen. Zo begon ik enkel als schrijver voor dit blad, omdat ik er twee mensen over hoorde praten in een college (zo eentje waar ik na twee keer niet meer op kwam dagen). Mijn nieuwsgierigheid deed me aan ze vragen wat de ANS precies was. Over het algemeen omarm ik mijn optimistische chaos met verve, maar toch zit er één klein addertje onder het gras: door mijn eeuwige vertrouwen in een goede afloop, creëer ik absoluut geen orde in deze spontane chaos.
Begrijp me niet verkeerd, pogingen tot het ordenen van mijn chaos zijn uitdrukkelijk aanwezig in mijn omgeving, maar positieve resultaten van deze pogingen laten vooralsnog op zich wachten. Wie op een onopgeruimd moment mijn kamer binnenkomt, vindt een door post-its ondergesneeuwd bureau. Als je vervolgens dichterbij komt om te bekijken waar een mens in vredesnaam zoveel post-its voor nodig heeft, zie je dat ze louter gevuld zijn met lijstjes. Boodschappenlijstjes, verlanglijstjes, takenlijstjes, niet-te-vergeten-verjaardagen-lijstjes: geen lijstjesvorm ontkomt mijn post-it-verzameling. Het is vast een grappig aangezicht, een chaos aan briefjes die juist voor orde zouden moeten zorgen. Post-its geven me het gevoel dat ik nog enigszins nadenk voordat ik iets onderneem. Het uitvoeren van wat ik heb opgeschreven doe ik alleen zo chaotisch dat zij die mijn post-itverzameling niet hebben gezien, mij waarschijnlijk zullen adviseren om eens een to-dolijstje te maken.
‘De oorzaak van deze post-itchaos is waarschijnlijk het niet geheel aanwezige gevoel voor prioriteit in mijn brein, waar de hersencellen het er eenduidig over eens zijn dat het halen van een nieuwe pot pindakaas mínstens zo belangrijk is als het halen van de deadline voor deze column’
De oorzaak van deze post-itchaos is waarschijnlijk het niet geheel aanwezige gevoel voor prioriteit in mijn brein, waar de hersencellen het er eenduidig over eens zijn dat het halen van een nieuwe pot pindakaas mínstens zo belangrijk is als het halen van de deadline voor deze column. ‘Let maar op’, zegt mijn brein dan, ‘Het gaat je gewoon allemaal tegelijk lukken, buitengewoon efficiënt!’ En tja, kan ik deze hersencellen ongelijk geven? Waarom zou ik mijn studieverplichtingen geordender uitvoeren als ik in alle chaos ook voldoendes haal? Het geeft stress maar ook een extra hoge dosis voldoening. Romantiek is voor de romanticus heel doordacht, en voor de ontvanger ervan een grote verrassing. Ik ben geen hopeloze romanticus, maar de chaos die mijn leven verrijkt is dat wel. Of, beter gezegd: de chaos is een optimistische flirter en ik ben maar al te graag ontvanger van haar romantiek.