Snel haast je je de trappen af, spring je op je fiets en sprint je naar de campus. De Erasmustoren verschijnt al aan de horizon en tot je verbazing hoef je geen enkele andere fietser in te halen. ‘Is het al zo laat?’, vraag je je af, terwijl het zweet je op het voorhoofd staat. Stug trap je verder, steek je je hand uit om rechtsaf te slaan en remt. Een leeg plein en gesloten deuren. Even frons je: is het zondag of zo? Dan zie je een briefje op een raam geplakt: ‘gesloten wegens corona’. Zelfs als jij onder een steen leeft, draait de wereld door.
Verslagen stap je op je fiets om naar huis te gaan. Als je langs het Huygensgebouw rijdt, brandt er één lampje in een verder donker gebouw. Prof. dr. Meekes staat met een krijtje in zijn hand ingewikkelde formules op een bord te schrijven. Met of zonder studenten: deze professaurus trotseert het virus dat verder alles platlegt. Eenmaal thuis verschijnt dezelfde docent op je beeldscherm. Met een zucht klap je het dicht: een stoffig college als het buiten zulk mooi weer is, wie heeft daar nou zin in? Je was niet de enige met deze gedachte. Sinds corona is Nijmegen een heus Waalhalla voor skaters. Ze zoeven je om de oren. Als eentje je bijna van de fiets rijdt, ben je er klaar mee. Stomme kuthipsters, alsof de wereld om hen draait.
Gefrustreerd trap je richting de Ooijpolder. Geboeh kom je tegemoet als je de dijk op rijdt. In een weiland rechts van je, staat een boer tussen zijn koeien. Trappelend staan ze klaar om de dijk op te stormen. ‘Waarom zijn die koeien zo boos?’, peins je terwijl de boer ze tot kalmte probeert te manen. ‘Ze hebben toch niet opeens corona gekregen?’ Verbaasd dat koeien zo hard kunnen loeien keer je om naar huis. Blijkbaar staan er nog steeds andere dringende items in de rij. Onderwerpen die ook aandacht verdienen en gehoord moeten worden. Want door corona staat de wereld misschien stil, maar hij stopt niet met draaien.
De hoofdredactie
De nieuwste ANS lees je hier
