Voor je het weet, sta je met een diploma in je handen, begin je aan een grotemensenbaan en is je studententijd voorbij. Columnist en ex-student Aan-Age Dijkstra deelt hier zijn inzichten over zijn overgang van het vrije studentenleven naar een degelijk burgerbestaan.
‘Nog wat gedaan vandaag?’, vroeg een vriend mij laatst tijdens het koken. ‘Nee weinig bijzonders eigenlijk’, antwoordde ik tussen het snijden van de courgette door. ‘Ik ben alleen naar het tuincentrum geweest.’ Hij barstte in lachen uit: ‘Wat ben jij een degelijke lul zeg!’ Het was waarschijnlijk als grap bedoeld, maar de volgende dag worden mijn gedachten er voortdurend door in beslag genomen. Terwijl ik nog een kop koffie inschenk en door de zaterdagbijlage van de Volkskrant blader, spookt het door mijn hoofd. Ben ik echt zo’n degelijke lul?
Mijn eerste reactie is om het te ontkennen. Niemand wil een degelijke lul zijn. Een degelijke lul is een kalende man in een pantalon en een geruit overhemd. Elke zaterdagmiddag doet hij boodschappen voor de komende week, zodat hij doordeweeks meteen de aardappelen op het vuur kan zetten wanneer hij thuiskomt van zijn oersaaie kantoorbaan. ‘s Avonds leest hij zwijgend de krant en gaat hij stipt om half elf naar bed. Als hij in een feestelijke gebeurtenis verzeild raakt, blijft hij verstandig uit de buurt van de dansvloer. ‘Ik ben toch geen zestien meer’, mompelt hij. Een aangeboden biertje slaat hij af want hij heeft er immers al twee op.
‘Er sluipen steeds meer degelijke patronen mijn leven in.’
Nee, mijn leven is gelukkig losbandiger dan dat. Mijn kledingstijl is wel wat hipper dan de geitenwollensokkenversie van de kantooroutfit, ik slaag er lang niet altijd in om op tijd op bed te gaan en wanneer me een biertje wordt aangeboden, ben ik mijn ruggengraat steevast kwijt. Desondanks realiseer ik me dat er steeds meer degelijke patronen mijn leven insluipen. Plots worden mijn gedachten onderbroken: het schiet me te binnen dat ik niet moet vergeten de planten water te geven voordat ik mijn wekelijkse boodschappen doe.
Misschien is de transitie naar een degelijke lul onvermijdelijk. Wanneer je aan een serieuze baan of stage begint, kun je er simpelweg niet aan ontkomen om een enigszins verantwoordelijke en routineuze levensstijl aan te nemen. Een veertigurige werkweek biedt namelijk geen ruimte voor doordeweekse katers, dagenlange bingesessies op Netflix en ander werkontwijkend gedrag dat je je als student wel kunt veroorloven. Bovendien wordt er bij een grotemensenbaan een toegewijde houding van je verwacht. Waar je als student na een nacht flink zuipen probleemloos een college kunt overslaan, zul je als werknemer vreemd worden aangekeken als je een gemiste vergadering verklaart met: ‘Sorry, ik was brak.’ De beperkte vrije tijd dwingt je daarnaast om noodzakelijke klusjes slim te plannen. Om hier niet te veel tijd aan kwijt te zijn, is het soms toch wel handig om voor de hele week boodschappen vooruit te doen.
‘Het krijgen van een degelijke levensstijl is onvermijdelijk.’
Los van deze noodzaak tot degelijkheid vind ik sommige aspecten van degelijk worden bovendien best prettig. Zo voel ik me een stuk fitter omdat mijn dag- en nachtritme zich eindelijk heeft hersteld van jarenlang doordeweeks zuipen. Ook is het best lekker om ’s ochtends te constateren dat ik gewoon ontbijt in huis heb omdat ik mijn boodschappen niet meer lastminute doe. Het allermooiste is dat mijn kantoorbaan ervoor zorgt dat ik niet meer maandelijks hoef uit te kijken naar de dag waarop Ome Duo me financiële bewegingsruimte geeft, maar ik mijn pinpas zorgeloos tegen elke betaalautomaat aan kan houden.
Nee, degelijk worden is zo erg nog niet, concludeer ik opgelucht wanneer ik ‘s avonds mijn lunchpakket klaarmaak voor de volgende werkdag. Niemand wil een degelijke lul worden genoemd, maar het krijgen van een degelijke levensstijl is onvermijdelijk en dat is stiekem best prettig.