Voor je het weet, sta je met een diploma in je handen, begin je aan een grotemensenbaan en is je studententijd voorbij. Columnist en ex-student Aan-Age Dijkstra deelt hier zijn inzichten over zijn overgang van het vrije studentenleven naar een degelijk burgerbestaan.
Het is een bescheiden appartement nabij het centrum van Nijmegen. De keuken heeft een oven zonder aangekoekte zwarte resten, er is een aparte slaapkamer en de badkamer heeft een schimmelvrij plafond. Ik zie al voor me hoe ik ’s ochtends met een kop koffie vanaf het balkon over de straat uitkijk, de keuken aantref zonder stapels onverwachte afwas en niet meer op passief-agressieve toon huisgenoten hoef te verzoeken hun schoonmaaktaak te doen. De woning zou een logische opvolger van mijn studentenkamer zijn en in mijn gedachten woon ik er al.
Zuchtend klik ik Funda weg. De laatste tijd vind ik mezelf regelmatig scrollend door pagina’s met potentiële huurwoningen. Ik vraag me af waarom ik dit doe, want ik wil mijn studentenhuis helemaal niet verlaten. Hier weggaan betekent geen praatjes meer in het trappenhuis als ik thuiskom, geen spontane spelletjesavonden met speciaalbier tot diep in de nacht en niet meer samen keihard Acda & De Munnik meezingen tijdens de afwas. Kortom: als ik alleen ga wonen is het gedaan met de gezelligheid.
Toch voel ik vreemd genoeg de druk om te verkassen naar een eigen huis, appartement of studio. Ik zie vrienden en ex-collega’s van mijn leeftijd samenwonen en hypotheken afsluiten. Een enkeling heeft zelfs een kat. Als ik vertel dat ik als afgestudeerde in een studentenhuis woon, word ik vaak raar aangekeken. ‘Ben je wel op zoek naar iets voor jezelf?’, wordt me dan gevraagd. Zoals men verwachtte dat ik een brommer zou kopen toen ik zestien werd, verlangt men nu dat ik mijn studentenhuis verruil voor een grotemensenwoning.
Alleen wonen is met de huidige woningmarkt een ver-van-mijn-bed-show.
Op mijn zestiende wilde ik echter geen brommer en nu wil ik geen eigen woning. Naast het ontbreken van spontane gezelligheid zou ik voor een eigen stulpje ook flink meer moeten betalen dan ik nu voor mijn studentenkamer doe. Ik zou moeten interen op het geld dat nu uitgeef aan mijn ietwat dure wielrenhobby, mijn vakanties en het bedrag dat maandelijks naar mijn spaarrekening stroomt. Ook zouden de hogere vaste lasten me financieel aan de ketting leggen. Zomaar mijn baan opzeggen omdat ik er geen plezier in heb, kan dan niet meer. Ik heb dan immers weinig buffer om mijn hypotheek of huur van te betalen.
Hoeveel zou ik daar eigenlijk daadwerkelijk aan kwijt zijn? Uit nieuwsgierigheid surf ik toch weer naar de Funda-pagina van het appartement. De huur is € 1450,- per maand, zo vertelt de pagina mij. Dat is bijna drie keer zoveel als ik nu betaal. ‘De inkomenseis bedraagt drie keer de maandhuur’, staat verderop. Zolang ik vrijgezel ben en geen buitenaards inkomen heb, kan ik een bescheiden appartement als dit dus wel vergeten.
Ik sluit de webpagina weer af. Het wegdromen op Funda is nergens voor nodig. Ik geniet van de spontane gezelligheid in mijn studentenhuis en alleen wonen is met de huidige woningmarkt een financiële ver-van-mijn-bed-show. Ik mag dan wel al anderhalf jaar student af zijn, het studentenleven helemaal achter me laten lukt nog steeds niet. De komende jaren zal ik nog wel in een studentenhuis moeten wonen. Wat een heerlijk vooruitzicht.