Derdejaars politicologiestudent Simone Vlug laat voor een semester haar drukke leven in Nijmegen achter om in de hoofdstad van Cyprus te studeren. In haar columns schrijft ze over haar avonturen in het buitenland. Is het studentenleven in Nicosia een groot succes of verlangt ze toch een beetje naar huis?
‘Waar ben jij altijd mee bezig op je laptop tijdens de lessen?’ vraagt een studiegenoot tijdens de pauze. We zitten onder een parasol op het terras van het koffietentje op de campus. Mijn klasgenoten lurken aan hun vape en ik leun achterover zodat de zonnestralen mijn gezicht net raken. Ik doe een oog open, buig voorover, en reageer verontwaardigd dat ik gewoon aantekeningen maak. Ik ben inderdaad altijd een van de weinigen met een laptop voor me. Bij de anderen dient het tafeltje eerder als plek om ijskoffie op te zetten of als hoofdsteun. De studiegenoot vraagt waarvan ik dan aantekeningen maak. Ik kijk langzaam het terras rond, op zoek naar een begrijpende blik die ‘van de lesstof natuurlijk’ uitstraalt. Achter een wolk van rook verschijnen echter alleen wat vragende gezichten.
Na de pauze nemen we weer plaats in het lokaal. Op het menu vandaag: uitleg voor onze opdracht waarin we de culturele rol van eten onderzoeken. Er wordt gevraagd of het paper in plaats van tweeduizend woorden ook duizend woorden kan zijn. Ik grinnik om deze brutale suggestie de helft van een tentamenopdracht achterwege te laten en verwacht dat de docent geïrriteerd gaat reageren. Wat volgt laat me voelen alsof ik in een slecht geschreven comedyshow zit. Als de docent het verzoek afwijst beginnen de studenten te jammeren dat ze het zo druk hebben. Uiteindelijk gaat de docent verrassend genoeg akkoord met vijftienhonderd woorden. Daarna blijft het even stil. Haar blik gaat van ons naar haar computer en terug en zegt dan: ‘Oké duizend woorden en niet minder’. De situatie is erg tekenend voor het onderwijs op de Universiteit van Nicosia, waar je vaak onder verplichtingen uitkomt.
‘De jongen die consequent niet studeert, heeft bijna drieduizend euro betaald om hier te zitten. ‘
Het woord mandatory wordt hier niet zo nauw genomen. Aanwezigheid is verplicht en telt voor 5 tot 10 procent van je cijfer. Toch zit ik vaak met maar acht studenten in een les, terwijl er vijftien staan ingeschreven. Tentamenonderdelen worden onaf, te laat of nooit ingeleverd. Van studenten die zo’n duizend euro per vak neerleggen, had ik toch wat meer motivatie verwacht. In een van mijn vakken zit een jongen die voor de derde keer dit vak volgt omdat hij consequent niet studeert. Terwijl hij stoer doet over het halen van onvoldoendes, ga ik in mijn hoofd even na dat het hem dus bijna drieduizend euro heeft gekost om hier weer te zitten.
De ironie van het formulier dat je voor elk tentamen moet ondertekenen is ook om van te smullen. Elke student zet zijn of haar handtekening onder een verklaring dat ze niet zullen frauderen. Na het ophalen van de blaadjes leunen studenten naar buren, kijken ze op smartwatches en fluisteren ze met elkaar. Als je het met afkijken dan nog niet haalt, kan je voor ongeveer 70 euro een herkansing kopen. Het is teleurstellend dat de universiteit meer geeft om het uitgeven van diploma’s met hoge cijfers dan het daadwerkelijk goed opleiden van studenten. Daarnaast is het confronterend dat veel jongeren zulk onderwijs niet kunnen betalen en anderen het voor lief nemen. De absurditeit ervan zorgt voor komische anekdotes maar is ook zorgelijk. Het verschil tussen een vak van zes studiepunten hier en op de Radboud Universiteit ligt nog verder uit elkaar dan Cyprus en Nederland zelf. Ik hecht meer waarde aan kwalitatief goed onderwijs dan makkelijk te verteren onderwijs, maar hoeveel moeite ik thuis weer moet gaan doen voor evenveel EC is toch wel even slikken.
Benieuwd naar verdere Cypriotische verhalen van Simone? Klik hier.