Van gloednieuwe kaskrakers tot klassieke pareltjes, ANS werpt een blik op het medium film. Soms is het genieten, soms huilen met de kraan open, maar altijd op basis van de deskundige mening van een ANS-redacteur.
Als je een lijstje maakt van de beste westerns aller tijden, zou The Good, the Bad and the Ugly (1966) zonder twijfel bovenaan moeten staan. Hoewel de film zich afspeelt in het Wilde Westen, heeft regisseur Sergio Leone voor het filmen ervan nooit een stap buiten Europa gezet. De shots zijn gemaakt in een studio in Rome en in de Zuid-Spaanse woestijn. Even Europees is de epische muziek van Ennio Morricone die waarschijnlijk het meest herkenbare western-deuntje ooit heeft gemaakt voor deze gelegenheid. Een van de weinige stukjes Hollywood van deze Italiaanse cinema is Clint Eastwoods bekende hoofd, wiens carrière een vogelvlucht nam na het uitkomen van deze film.
Cliché wordt kunst
Voor de gemiddelde kijker zit The Good, the Bad and the Ugly, het derde deel in de zogenaamde Dollars Trilogy, misschien vol met clichés. Het langzame tempo en de cowboys die elkaar zwijgend en dreigend aanstaren komt bekend voor van de oudere Hollywoodfilms, waarin types als John Wayne de hoofdrollen vertolken.
Wat kan dan nog vernieuwend zijn geweest aan deze film? Ten eerste valt het vrij bizarre verhaal met vreemde personages buiten de toon: tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog ontstaat er een onwaarschijnlijke samenwerking tussen Eastwoods stille, door mysterie omhulde ‘man zonder naam’ (‘the good’) en de Mexicaanse bandiet Tuco (Eli Wallach, ‘the ugly’), die zijn mond maar niet kan houden. Samen gaan ze op zoek naar een goudschat waarover een stervende soldaat hen inlicht. Ze worden tegengewerkt door Angel Eyes (Lee van Cleef, ‘the bad’).
Dan is er nog de stijl van filmen die Leone hanteert. Centraal staan vele vuurgevechten, een zekere verheerlijking van geweld (Quentin Tarantino is niet voor niets een groot bewonderaar van Leone), extreme spanning, long shots en een enorme hoeveelheid close-ups. The Good, the Bad and the Ugly is duidelijk meer dan een B-western: de innovatieve stijl en het originele verhaal verheffen de clichés tot kunst.
https://www.youtube.com/embed/WCN5JJY_wiA’,’allowfullscreen’:”,’frameborder’:’0′},’hspace’:null,’vspace’:null,’align’:null,’bgcolor’:null}” style=”border: 1px dotted rgb(204, 0, 0); background-image: url(http://www.ans-online.nl/wp-includes/js/tinymce/themes/advanced/img/iframe.gif); background-color: rgb(255, 255, 204); background-position: 50% 50%; background-repeat: no-repeat;”>
Spaghetti-western
Als je goed kijkt is het landschap onmiskenbaar niet Amerikaans. De muziek is daarnaast sterk bepaald door Europese invloeden en op de drie hoofdrolspelers na is bijna elke acteur Spaans of Italiaans. The Good, the Bad and the Ugly kun je zien als slap aftreksel van een ‘echte’ western, maar ook als een kunstwerk dat een nieuwe visie werpt op het Wilde Westen en de films die er al over bestaan. In plaats van heldhaftige redders in nood zien we drie antihelden die op zoek zijn naar rijkdom. Ook waarheidsgetrouwer is het uiterlijk van de supporting cast, veelal lokale bewoners wiens natuurlijke habitat al jaren de woestijn was. Deze zogenaamde spaghetti-western is misschien een Italiaanse fantasie in Spanje, maar doet dus absoluut niet onder voor een Amerikaans alternatief.
Van grote toegevoegde waarde zijn bovendien Ennio Morricone’s muzikale composities. De spanning die Leone opbouwt en de tragische momenten worden fantastisch ondersteund door muziek die aan de ene kant overdreven is, maar aan de andere kant precies goed is doordat deze het epische karakter van de film onderstreept.
Om een lang verhaal kort te maken: het Wilde Westen gezien door de ogen van Sergio Leone en gehoord door de oren van Ennio Morricone is een must voor elke filmliefhebber.