Naomi Habashy woont zowat in de UB. Een treurig feit, maar ze is lang niet de enige. Vanaf haar plekje in de lees-zaal observeert ze de mensen om haar heen, die net als zij met andere dingen bezig zijn dan studeren. In deze column rapporteert ze haar bevindingen.
Ze komen samen binnen, gaan samen weer weg, houden samen pauze en als ze niet allebei rechtshandig waren geweest, hadden ze de hele leersessie hand in hand gezeten. Het stel is onafscheidelijk. Nooit zie je ze alleen lopen en ze nemen alleen genoegen met twee plekken zij aan zij om daar hun liefdesnest op te beginnen. Als ze alleen nog stoelen tegenover elkaar zien staan, gaan zij wanhopig op zoek naar een plek waar ze wél knuffelend voor hun tentamens kunnen leren. Liever allebei geen plek dan zo ver van elkaar verwijderd moeten studeren. Hun taal der liefde overstemt al het zachte gefluister van mensen die wel rekening houden met anderen, maar een geïrriteerde blik richting die verliefde eenheid van verenigde zielen levert zelden iets op.
Als de twee zich al iets aantrekken van een geërgerde omgeving, dan is dat eerder een extra stimulans om de wereld nog meer te tonen hoe gelukkig ze met elkaar zijn. En geef ze eens ongelijk: ze hebben het ook ongelooflijk moeilijk gehad zonder elkaar. Nadat zij drie minuten in onzekerheid heeft moeten leven toen hij in zijn eentje naar de wc ging en – godzijdank – heelhuids is teruggekomen, is er niets dat hen nog mag of kan scheiden. Er is bovendien veel merkwaardigs aan de anatomie van het echtpaar: ze zitten zo dicht bij elkaar dat ze haast vergroeid lijken te zijn. Geen speld die daar nog tussen komt. Zijn arm ligt altijd als een lam stokbrood over haar rugleuning, waardoor het lijkt alsof hij geboren is met een arm te veel. Ook hebben ze ieder aan één oor genoeg, aangezien ze de hele dag samen uit een paar gedeelde oortjes naar muziek luisteren.
Maar hoe moet dat als ze straks allebei naar een ander buitenland gaan om hun tomeloze ambities te volgen? Het wordt een flinke operatie om van hun weer twee individuen te maken. Het liefdesverdriet gaat er niet minder om worden, maar de dag dat er een zucht van verlichting door de leeszaal gaat, zal wel aanbreken. Aan die twee hoeft niemand zich nog te storen.