Commentaar
Je telefoon trilt; tante Lien belt. ‘Lieverd, ik hoorde van je moeder dat je op kamers gaat! On-ge-lo-fe- lijk! Wat gaat de tijd toch snel!’ Het geleuter houdt aan en terwijl je af en toe ‘ja’ en ‘oké’ stamelt, vraag je je af waar dit gesprek naartoe gaat. ‘Maar waar ik eigenlijk voor bel: ik heb nog een tweepersoonsbank op zolder staan.’ Een stoffige bank met gesprongen veren komt in je gedachten op. ‘Oh, leuk’, breng je semi-enthousiast uit.
Ook thuis heeft mama niet stilgezeten. Een hele verzameling afgeschreven pannenkoekenpannen, oma’s gezellig geruite theedoeken en het broodrooster van de achterneef van de buurvrouw verdwijnen samen in de duisternis van de verhuisdoos. Na lang twijfelen laat je je lievelingsknuffel toch maar achter in het ouderlijk huis. Studenten hebben immers geen knuffels.
Het hele thuisfront bekommert zich om jouw toekomst. Krampachtig wordt gepoogd het laatste stukje van jouw pad op weg naar het studentenleven begaanbaar te maken. Het moment waarop je definitief breekt met gesmeerde boterhammen van mams komt nu erg dichtbij.
Voortaan bepaal jij zelf hoe laat je ’s ochtends uit bed komt, of niet. Je kiest zelf uit wat je eet. Dag gekookte aardappelen, hallo pasta pesto. Je krijgt nu les – nee: college – van echte hoogleraren. Die niet eens een fatsoenlijk een powerpoint kunnen openen. Voortaan is het helemaal aan jou hoeveel je drinkt en welke drankspellen je speelt. Kingsen is echt voor middelbare scholieren; studenten doen aan zwerkbalbierpong of smurfzuipen.
De stoffige bank, pannen, geruite theedoeken en het broodrooster hebben hun plek gekregen in je iets te kleine kamer. Je telefoon trilt; tante Lien belt. Je neemt op, maar verbreekt kort daarna toch de lijn. De tijd van uitbreken is aangebroken.
De hoofdredactie
Voor de digitale versie van ANS breekt uit, klik hier.