ANS gaat op zoek naar de gezichten achter de RU en geeft je een kijkje in de keuken. Deze keer: Henk Link, portier op de tweede verdieping van het Erasmusgebouw.
Tekst en foto: Vera Crienen
Bent u altijd met sleutels in de weer?
‘Nee hoor, naast de uitgifte van sleutels ben ik ook bezig met zaalreserveringen, calamiteiten en EHBO hulpverlening. Ik zou mezelf ‘manusje-van-alles’ willen noemen.
Kent iedereen u?
‘Nee, met studenten heb ik bijvoorbeeld niet veel van doen. Soms komen nieuwe studenten de weg vragen maar verder heb ik vooral contact met docenten. Ik ken ongeveer 80 procent van de docenten. Ik weet precies welke sleutels ze moeten hebben en waar ze moeten zijn. Dat werkt prettig. Sommige docenten balen wel als er eens iemand anders achter de balie zit die hen niet kent.’
Wat vind u het mooiste aan uw werk?
‘Het menselijke contact. Mijn baan heeft een beetje een ”kapperseffect”. Mensen vertellen soms alles tegen me. Je hoort dan vaak over zaken die privé zijn. Ook als docenten ziek zijn, weet ik dat. Dan vraag ik de week erna hoe het met ze gaat. Dat voelt voor hen vertrouwd. Het mooiste vind ik dat mensen hier met plezier komen en dat ik ze kan helpen om problemen op te lossen. Soms zijn er nieuwe docenten die het gebouw of de apparatuur niet kennen. Dan komen ze mij om hulp vragen. Als ik dan geholpen heb en ze zijn tevreden, dan ben ik ook tevreden.’
Is dat de sleutel tot geluk in uw baan?
‘Ja, ik werk al dertien jaar met veel plezier op deze universiteit. Mijn werkdag begint om 8 uur ‘s ochtends, maar ik ben vaak al om kwart over 7 in het gebouw. Dan kan ik rustig mijn dingetjes doen met een kopje koffie erbij. Ik bereid dan alles voor en loop de zalen af om te zorgen dat ze netjes zijn. Als je plezier in je werk hebt, is dat geen probleem.’
Tot slot: Welke uitdagingen komt u zoal tegen?
‘De meest voorkomende problemen zijn docenten die de apparatuur in lokalen niet aan de praat krijgen of zaaltjes die te klein zijn voor het aantal studenten. Af en toe word ik opgeroepen voor reanimatie of andere EHBO-gevallen. Soms kom je dan te laat. Een keer zat een man al een uur in een hoekje van de Refter met een kopje koffie en een koptelefoon. Men vertrouwde het niet en ik werd erbij gehaald. Toen ik ter plaatse kwam was de man helaas al tijdens het luisteren van een goed muziekje en het drinken van een bakje koffie overleden. Dat is wel even akelig maar het hoort bij de functie. Daar moet je je op instellen.’
Na het interview biedt Henk nog een dropje aan uit een schaaltje op zijn balie. Die betaalt hij uit eigen zak. ‘Dat vind ik gewoon leuk, het is mijn manier van een extra stukje service bieden.’