Graadmeter: Lunchen op de campus met weinig centen

Tijdens college begint je maag de geluiden van een blauwe vinvis na te bootsen. Snel duik je in je tas, op zoek naar voedsel. Helaas, even vergeten dat mams tien jaar geleden al is gestopt met het smeren van je bammetjes.

Als pauperstudent verval je dan maar in het stelen. Met een verhoogde hartslag loop je de Spar binnen, je pakt de duurste ijskoffie, een luxe croissant en een rolletje Mentos uit het schap om vervolgens alleen die laatste af te rekenen. Bij het betalen ebt de opgebouwde spanning weg en loopt het over in schuldgevoel. Is dit echt hoe je brood op de plank wilt brengen? Gelukkig komen er vanuit de zelfscan naast je ook veel minder piepjes dan er producten op de toonbank liggen. At least you’re not alone.

In de diepste krochten van je portemonnee heb je nog een roestig euromuntje gevonden. Helaas voor de zwerver om de hoek heb je meer honger dan medeleven. Likkebaardend loop je de Refter binnen en loer je naar een stomende wokmaaltijd die normaal gesproken vijf euro kost. Je kijkt de dame achter de toonbank strak aan en wijst daadkrachtig naar de maaltijd ‘Zullen we daar maar een eurootje van maken? Lijkt me wel zo handig. Jij blij, ik blij.’ De opschepper, lichtelijk geïntimideerd door jouw onderhandelingskunsten haalt er een teamleider bij. Wij geven toch geen kortingen? Mission failed. Zelfs op de oranje wangen van Trump zou een rode gloed van schaamte verschijnen. Je beseft dat er niks meer te verliezen valt en besluit je geluk te beproeven bij de vuilnisbak.

Na een lang en saai college is je energieniveau lager dan ooit en de wandeltocht van het Elinor Ostrom naar de fietsenkelder voelt als een marathon. Op weg naar de uitgang valt je hongerige blik plotseling op de automaat in de hal. Verrek, op de automaat hangt een briefje: alleen muntgeld. Dat heb je niet meer. Die automaten zijn ontiegelijk zwaar dus om te voorkomen dat je straks wordt verpletterd loop je het sportcentrum in en spreek je de grootste gewichtheffer aan die je kunt vinden. Ook hij krijgt het niet voor elkaar en jullie perikelen eindigen enkel in spierpijn, een lege maag en een toegangsverbod tot het RSC.

Je haalt je dat ene biertje dat je vorige week in de kroeg hebt laten vallen voor de geest. Met die gedachte in je achterhoofd rollen de tranen over je wangen en loop je naar een medestudent toe om eten bij elkaar te bedelen.

Vijf tafels later heb je een banaan, een boterham, een blikje energy en vijfhonderd paar ogen die je raar aankijken. Je gezicht kun je hier de komende tijd niet meer laten zien, maar voor nu heb je mooi een gratis maaltijd te pakken.

Stelen en bedelen zijn niet helemaal jouw ding. Een eerlijke ruil dan maar? Je duikt diep in je schooltas en tussen de lege snoeppapiertjes, handen vol zand en losse rozijnen vind je je felbegeerde aantekeningen voor statistiek. Na lang wikken en wegen besluit je dat je lunch het offer waard is. Je kijkt om je heen, vindt een groepje medestudenten met borden vol macaroni-achtige substantie en stapt op ze af. Na wat gladde praatjes en gezonde chantage is de deal snel gesloten. Je maag is weer vol, maar die uitgeschreven aantekeningen kun je op je buik schrijven.