Het Sinterklaascollege van Prof. Dr. Roel Schutgens is een waar fenomeen onder Rechtenstudenten. Elk jaar zeult hij zijn piano mee naar de collegezaal en zingt samen met een overvolle zaal Sinterklaasliedjes. ANS wist een felbegeerd plekje te bemachtigen voor dit college met muzikale interactie.
Tekst: Rindert Oost
Foto’s: Joep Dorna
Studie: Rechten
College: Inleiding tot de rechtswetenschap, 2 december, 10:30-12:15, GR0.100
Docent: Prof. Dr. Roel J. B. Schutgens
Uitstraling: Nieuwe dorpsdominee
Publiek: Student met jeugdsentiment
Inhoud: ‘Sinterklaas, wie kent hem niet?’
Open de deuren van de grote collegezaal in het Grotiusgebouw op de maandagochtend voor 5 december en je mond valt open van verbazing. Het lijkt alsof de voltallige lichting eerstejaars rechtenstudenten ‘s nachts buiten het Grotiusgebouw heeft gebivakkeerd voor een reünieconcert van One Direction. Die gelijkenis is zo gek nog niet, want de maestro van de Radboud Universiteit treedt vandaag hier op. Niet Martijn Gerritsen, singer-songwriter van het officiële Radboudlied, maar Prof. Dr. Roel Schutgens, de componist van het Sinterklaascollege, staat vandaag in de spotlights.
Bij de binnenkomst van Schutgens trappelen de voetjes van de eerstejaars even hard als de hoeven van Amerigo, maar zodra hij voorin de zaal gaat staan valt het abrupt stil. De aria kan elk moment losbarsten. Hij schraapt zijn keel, maar in plaats van kinderliedjes over de Goedheiligman, rolt er zuiver juridisch jargon uit zijn mond. Zuchtend maken de studenten aantekeningen over vermogens- en publieksrecht. Voorlopig is de enige muziek het melodieuze getik op de honderden aanwezige laptops, wat doet denken aan het geluid van het strooien van pepernoten. Schutgens huppelt ondertussen van de ene naar de andere kant van de zaal en illustreert de gortdroge stof over de verschillende wetsartikelen met wilde voorbeelden. Zo wordt een verhaal over dwergwerpen snel opgevolgd door woonadvies: ‘Blijf niet wonen in Helmond, het is daar saai’, en is er tussendoor een sneer naar de roddelpers. Zelfs zonder de Sinterklaasliedjes is dit college levendiger dan een Afro-Amerikaans gospelkoor op zondag.
‘Hebben jullie nog iets in je schoen gekregen?’ vraagt Schutgens tien minuten voor het einde van het college. Iemand antwoordt dat hij zelf iets in zijn schoen had moeten doen, maar daar wil Schutgens niet aan geloven. ‘Een Sinterklaasatheïst’, grapt hij, ‘die horen op de brandstapel.’ In een duet tussen student en docent vraagt Schutgens waarom er niks in de schoenen van de studenten zat en luidkeels antwoorden ze in koor: ‘omdat we niet hard genoeg gezongen hebben.’ Dan volgt een serieuze noot. Schutgens belicht dat zijn Sinterklaascollege bijna niet door was gegaan door de ‘verziekte Pietendiscussie’, maar hij wil toch doorzetten en de demonstranten een toontje lager laten zingen. Terwijl hij de piano tevoorschijn tovert, geeft hij nog wat instructies. ‘Uit volle borst meezingen en niet filmen, anders krijg ik een tik op de vingers van mijn vader die op internet ziet wat voor puinzooi ik van deze compositie maak.’ De roe was kennelijk een bekende methode in huize Schutgens.
Het concert wordt ingeluid met een voorspel op de piano van de meester zelf en wat stemoefeningen voor het studentenkoor in spe. Vervolgens zingen de toekomstige juristen net zo hard mee met het scala aan Sinterklaasliedjes als dat ze doen met Africa van Toto om vier uur ‘s nachts in Stretto. Alleen bij Sinterklaas is jarig zijn ze even de tekst kwijt en bij Hoor wie klopt daar kinderen wordt er zonder effect een beroep gedaan op het ritmegevoel waarbij elke student zelf de maatsoort invult. Als afsluiting volgt er nog een heuse solo op de piano bij Zie ginds komt de stoomboot en applaudisseren de eerstejaarsstudenten luid voor de bijzondere uitvoering. Misschien dat ze net als de verdwaalde zesdejaars studenten volgend jaar weer terugkomen voor deze sentimentele samenzang.