In Kamervragen gaan twee studenten op ontdekkingstocht in elkaars kamer en speculeren ze over de persoonlijkheid, activiteiten en vreemde trekjes van de bewoner. Kunnen ze uitvinden wat voor persoon er achter de kamer schuilgaat? Deze editie: Annika en Hidde.
Annika op bezoek bij Hidde
Annika doet Hiddes deur open en stuit direct op een mountainbike. Dat had ze niet verwacht. Lichtelijk verbaasd stelt ze: ‘Als je een fiets in je kamer hebt, dan ben je wel écht sportief.’ Naast de mountainbike is ze ook positief verbaasd over de rest van de kamer. Er hangen posters en lp’s aan de muur en in een open kast staan een aantal ansichtkaarten. ‘Deze bewoner heeft zijn best gedaan om het persoonlijk te maken.’ Dan valt het haar op dat de sportieveling goed opruimt en georganiseerd is: hoe gaat ze deze zoektocht aanpakken? Al snel komt ze tot de conclusie dat het noodzakelijk is om alle laatjes en kastjes open te trekken om de eigenaar van de kamer beter te leren kennen.
Zodra Annika haar gêne heeft overwonnen, bladert ze door een fotoboek. Na een paar pagina’s stopt ze: de liefdesbrief in het album is toch iets te persoonlijk. Vlug legt ze het weg en begint over iets luchtigs. ‘Wat zou hij studeren?’ Ze klimt op de bank om bij de stapel boeken op de vensterbank te kunnen komen. ‘Een reader Bestuurskunde?’ Even twijfelt ze. ‘Ik dacht altijd dat managementstudenten mainstream zijn. Dat is misschien mijn eigen vooroordeel, want standaard is deze kamer duidelijk niet.’ Ze haalt haar schouders op en laat de boeken voor wat ze zijn. Haar aandacht wordt getrokken door de vele platen aan de muur. Even peinst ze over het genre, en dan zegt ze plotseling enthousiast: ‘Ik zou het Top 2000-muziek noemen.’
Op de bank waar ze net nog overheen hing, ontdekt ze plots een elektrische gitaar. Zonder het verder te onderbouwen, grinnikt ze: ‘Ik denk dat hij alternatieve rock speelt.’ Annika gaat verder met haar onderzoek en vindt in de kledingkast een gouden legging en bretels met wietprint. ‘Ik denk niet dat hij dit normaal gesproken aandoet’, zegt ze droog. ‘Het zal zijn feestoutfit zijn.’ Net voordat ze de kamer verlaat, werpt ze nog een blik op het nachtkastje. Ze pakt een zwart flesje op en zegt voorzichtig: ‘Oh, dit is…glijmiddel. En het plakt, fijn.’ Annika’s gezicht betrekt en ze snelt zich naar de wastafel om haar handen te wassen.
Hidde op bezoek bij Annika
‘Als een kamer zegt hoe je je voelt, is hier wel vet veel aan de hand’, brengt Hidde uit wanneer hij de grote kamer op een afgelegen industrieterrein binnenkomt. De muren hangen vol met kaarten, krantenknipsels en stickers. ‘Dat is echt een vrouwending. Dat zou dan hip moeten zijn’, grapt Hidde. Rond een open haard staan lege fritz-kolaflesjes, beeldjes en een half afgemaakt schilderij van een stoere vrouw. Over de flessen zegt hij brutaal: ‘Dat is hipstercola: het smaakt hetzelfde als gewone cola, maar het is een euro duurder.’ Hidde ziet een grote, uitpuilende kast. Nieuwsgierig probeert hij de kast te openen, wat na een paar pogingen lukt. Geschrokken kijkt hij naar de inhoud: ‘Dit is echt een alleskast.’ Tussen alle kleding, make-up en andere spullen ligt ook eten. ‘Waarom bewaart ze haar eten hier en niet in de keuken?’ vraagt hij zich af. ‘Vertrouwt ze haar huisgenoten soms niet?’ Enthousiast begint Hidde als een ware detective in alle hoeken en gaten te zoeken naar interessante spullen.
Naast een gitaar vindt hij een uitgebreide platencollectie, waaruit hij als een echte kenner opmaakt dat ze van pop- en indiemuziek houdt. Wijzend naar een tent en een matje onder haar bed, zegt hij: ‘Misschien gaat ze voor dat soort muziek ook wel naar festivals toe.’ Over de fanny pack die ernaast moet hij lachen. ‘Daar doet ze dan haar drugs in.’ Hidde denkt dat de eigenaar van deze kamer een hipster zou kunnen zijn. ‘In ieder geval alternatief of misschien zelfs wel woke. Alhoewel, er staan ook dingen die niet woke zijn, zoals AH-basic producten.’ Concrete aanwijzingen over wat ze studeert, heeft hij nog niet. Bladerend door de boeken die verspreid over de kamer liggen, krijgt hij de indruk dat ze Genderstudies doet.
Om dit te bevestigen steekt hij zijn neus in een schrift met aantekeningen. Er valt een stilte. Het staat vol met vage schemaatjes en namen met vinkjes erachter. ‘Die mensen zijn vast al uitgeschakeld. Zieke criminele activiteiten dit!’ roept hij uit. De aantekeningen passen volgens Hidde niet bij Genderstudies. Haar studie blijft voor de detective dus een raadsel.
Tijd voor de confrontatie: hadden de studenten het bij het juiste eind of sloegen ze de plank compleet mis?
Hidde (21, derdejaars Bestuurskunde) wacht Annika (20, derdejaars Algemene Cultuurwetenschappen) op in haar kamer. Annika klopt op de deur. ‘Mag ik mijn kamer binnenkomen?’ Er hangt een sfeer als bij een ongemakkelijke blind date. Om de spanning te breken, zoekt Hidde snel naar een overeenkomst. Hij wijst naar een plaat met een bijzondere hoes en vraagt of ze daar fan van is. De plaat was een cadeau, Annika kent de artiest eigenlijk niet zo goed. ‘Mijn kamer staat vol met cadeautjes, zo heb ik ook die gitaar niet zelf gekocht’, geeft Annika lachend toe. Het gesprek valt meteen stil, overeenkomsten zijn duidelijk moeilijk te vinden. Nu is het aan Annika om het gesprek niet te laten doodbloeden en dus vraagt ze Hidde wat hij vond van het rondneuzen in andermans spullen. Hidde antwoordt lachend dat hij niet veel keus had. Annika vond het echt ongemakkelijk: ‘maar ik vind je kamer wel echt nice. Je hebt de moeite genomen om dingen die je leuk vindt in je inrichting terug te laten komen.’ Dan grinnikt hij: ‘De meeste inrichting is door huisgenoten gedaan en ik heb ook alle leuke dingen die in mijn kamer staan gekregen.’
Nieuwsgierig vraagt ze naar de gouden legging en of hij deze wel eens draagt tijdens het uitgaan. ‘Nee, die moest ik aan toen ik tot koning van het huis werd gekroond’, zegt hij alsof dat de normaalste zaak van de wereld is. ‘Uitgaan doe ik het liefst in café Dollars. Daar heb ik laatst nog met mijn bandje opgetreden.’ Annika onderbreekt hem enthousiast: ‘Ik ben er pas nog geweest, maar jammer genoeg heb ik je niet gezien.’ Vervolgens probeert Hidde het raadsel van Annika’s studie op te lossen. Aan Algemene Cultuurwetenschappen had hij niet gedacht. ‘Hebben die vage, criminele aantekeningen te maken met je studie?’ vraagt Hidde nieuwsgierig. Annika vertelt dat het een schematische weergave van Nijmegen is die ze voor een vak moest maken. ‘Geen zorgen, het is niets crimineels en er zijn geen slachtoffers gevallen.’ Opgelucht neemt Hidde afscheid van Annika.
Dit artikel verscheen eerder in de vijfde editie van ANS 2019-2020